Na początku przeszkadzała mi drobiazgowość autora w opisie uczuć, gestów, otoczenia, nawet sposobu pracy nad książką.
Podeszłam do tego z wyrozumiałością - każdy najdrobniejszy szczegół dla autora jest ważny, bo pisze o swoim ojcu, a stworzenie tej książki poprzedziło wiele rozmów i podróży, on wie ile pracy i szczęścia, kosztowało docieranie do korzeni.
To, co mocno odczułam i uważam za piękne w rodzinnych relacjach, to niesamowity szacunek syna, autora książki, do swoich rodziców.
Ile mądrości i dobra trzeba mieć w sobie, żeby tak dobrze umieć wychować dziecko.

Cała opowieść była jak film. To dobra, poruszająca książka. Przeniosła mnie w czasie. Wszystko czułam, widziałam w wyobraźni.
Nadal wiele myśli przychodzi do głowy, choć często ambiwalentnych.

Cytat ze słów ojca: "Zemsta czyni człowieka zgorzkniałym, chorym - i tak samo złym jak oni! Ja nigdy nikogo nie wskażę palcem (...)
Nie wiem, co dla tych chorych, starych ludzi, miałaby znaczyć sprawiedliwość. Lepiej, żeby rozliczyli się z własnym sumieniem.
Jeśli je w ogóle mają."

Ważne jest dla mnie, by uczyć się od ludzi tego co dobre.
Po lekturze pozostaje mi taka refleksja - szczęśliwi ci, którzy nie muszą dokonywać wyborów moralnych.

Na początku przeszkadzała mi drobiazgowość autora w opisie uczuć, gestów, otoczenia, nawet sposobu pracy nad książką.
Podeszłam do tego z wyrozumiałością - każdy najdrobniejszy szczegół dla autora jest ważny, bo pisze o swoim ojcu, a stworzenie tej książki poprzedziło wiele rozmów i podróży, on wie ile pracy i szczęścia, kosztowało docieranie do korzeni.
To, co mocno...