Kolejna "książka dla dzieci, którą ominąłem" i w sumie kolejny raz mam wrażenie, że "coś" z tymi książkami dla dzieci sprzed lat jest nie tak.

Jest to zdecydowanie jedna z tych książek, przy których jednocześnie mam wrażenie, że jestem za stary i za młody.

Za stary, bo wybitnie przeszkadza mi formuła książki. Główny bohater, ze swoim dziwnym sposobem prowadzenia konwersacji, fabuła będąca bardziej wymówką do przeprowadzania rozmów filozoficznych. Przemyślenia, na które można się natknąć w wielu innych dziełach kultury, nierzadko podane jednak lepiej... zdecydowanie nie moja bajka.

Z drugiej jednak strony czy na pewno? Czasami dobrze przystanąć i się zastanowić nad oczywistościami, które nas otaczają. Zobaczyć, jak ktoś inny ubiera je w słowa. Zastanowić się nad tym.
I tutaj momentami czuje się zdecydowanie za młody. Zdecydowanie - mimo skromnego rozmiaru - książkę można odczytywać na wiele różnych sposobów i do niektórych fragmentów - jak rozmowa z latarnikami - może po prostu brakować mi wiedzy, lub doświadczenia.

Mimo wszystko dobra i ciepła pozycja. Choć uważam, że najlepiej działa, jakby ją przeczytać wspólnie z dzieckiem, lub rodzicem. Bo podstawowe przesłanie - "dzieci patrzą na świat zupełnie inaczej niż dorośli" jest jedną z tych oczywistości, które warto sobie przypominać częściej, niż rzadziej.

Kolejna "książka dla dzieci, którą ominąłem" i w sumie kolejny raz mam wrażenie, że "coś" z tymi książkami dla dzieci sprzed lat jest nie tak.

Jest to zdecydowanie jedna z tych książek, przy których jednocześnie mam wrażenie, że jestem za stary i za młody.

Za stary, bo wybitnie przeszkadza mi formuła książki. Główny bohater, ze swoim dziwnym sposobem prowadzenia...