Z debiutami literackimi ciężko się rozmawia. Często są toporne i dopiero po bliższym poznaniu, okazują się na tyle interesujące, żeby kiedyś do nich kiedyś wrócić lub sięgnąć po kolejną pozycję pisarza. Z „Londynem we krwi” takich problemów raczej nie będzie. James Craig stworzył wciągającą historię, gdzie polityka przeplata się ze zbrodnią, a to wszystko w scenerii londyńskiego brudu i zepsucia.

Głównym bohaterem powieści jest John Carlyle, policjant, który w swoim życiu zaprzepaścił już wiele szans na awans czy lepsze, bogatsze życie. Ale niczego nie żałuje, ponieważ zawsze postępował zgodnie ze swoim sumieniem. W pierwszej części cyklu, który będzie opowiadał o jego dochodzeniach, czytelnik zostaje wprowadzony w świat polityki. Zbliżają się wybory i wszystko wskazuje na to, że nowym premierem zostanie Edgar Carlton, a jego brat Xavier zasiądzie na jednym ze stołków w rządzie. W czasie przedwyborczej gorączki na terenie miasta dochodzi do serii zabójstw. Wszystkie mają podtekst homoseksualny, a ślady prowadzą Carlyla do Klubu Merrion. Ekskluzywnego stowarzyszenia, do którego podczas studiów mogli należeć tylko najbogatsi z najbogatszych. W tym bracia Carlton.

Czytając „Londyn we krwi” pierwsze co się zauważa, to ogromny kontrast. Z opisów sennego miasta Craig potrafi przejść do ostrych, wręcz odrażających scen seksu i gwałtów. By następnie jak gdyby nigdy nic, wrócić do zwykłego, szarego życia. Na początku to może być szok dla czytelnika, ale gdy fabuła idzie do przodu i poszczególne wątki zaczynają się wyjaśniać, można dojść do wniosku, że to jak najbardziej naturalne i prawdziwe. Craig opisał życie, zestawiając ze sobą śmierć i codzienność w sposób ostry. Daje tym samym czytelnikowi pogląd jak może wyglądać praca stróża prawa. Gdy wychodząc z ciemnego, śmierdzącego pokoju hotelowego musi zawieźć swoją córkę do szkoły.

W „Londynie we krwi” nic nie jest czarne lub białe. Policjanci nie są postaciami kryształowymi, a przestępcy nie zawsze są tacy źli, na jakich wyglądają. O politykach już nie wspominając. Szkoda, że właśnie wątek polityczny nie został odrobinę bardziej rozwinięty. Wprowadzenie do „wielkiego świata” mogłoby być interesujące, a w książce zostały tylko lekko uchylone drzwi do wyższych sfer.

Craig napisał „Londyn we krwi” chronologicznie, ale co kilka rozdziałów pojawiają się wstawki opisujące przeszłość bohaterów. Jedne mają na celu wytłumaczyć czytelnikowi jak Carlyle znalazł się w ślepym punkcie swojej kariery, a inne nakreślają to, czym kieruje się morderca. I te ostatnie zbyt łatwo naprowadzają czytelnika na trop. Zakończenia można się niestety domyślić ciut za wcześnie, ale nie przeszkadza to w czytaniu. „Londyn we krwi” to wciągający, mroczny i ostry kryminał. Pozostaje tylko czekać na jego kolejne części.

Bartosz Szczygielski