Wróciłam do "LO-terii" po latach, podobnie, jak do "Klasy pani Czajki". Cóż, o ile w "Klasie pani Czajki" problemy bohaterów są raczej dziecięce, niż młodzieżowe, o tyle w "LO-terii" zupełnie poważne problemy atakują Małgosię, Maćka i resztę niczym plagi egipskie. Mamy tu wątek zaginięcia, samobójstwa, żałoby, niechcianej ciąży. Może te problemy nie zostały omówione jakoś bardzo głęboko, ale jeśli dzięki tej książce jakiś nastolatek dowiedział się np. że zaginięcie bliskiej osoby można zgłosić do fundacji Itaka, albo że matka-dewotka nie jest najlepszą edukatorką seksualną, to książka zrobiła dobrą robotę. Chociaż przyznam, że niektóre sceny były dość sztuczne, np. scena z Kubą chowającym się w wersalce była jak z komedii romantycznej klasy Ż. No i bardzo mi się nie podoba, jak została przedstawiona Klaudia. Jako kobieta "łatwa", czyli zła (oczywiście nie mówię tu o tym, że nasłała na Michała jakichś typów spod ciemnej gwiazdy, bo to akurat naprawdę było złe). A ktoś kazał Michałowi do niej chodzić? Zgwałciła go, czy co? Najlepsze, że jednym z dowodów tej niesamowitej upadłości Klaudii miało być to, że matka ją nakryła w łóżku ze swoim facetem. No sorry, ale jak dorosły chłop idzie do łóżka z 16-letnią córką swojej partnerki, to moim zdaniem więcej ta sytuacja mówi o nim, niż o niej. Jakbym miała tę książkę polecić nastolatkom, to na pewno bym krytycznie omówiła ten wątek.

Wróciłam do "LO-terii" po latach, podobnie, jak do "Klasy pani Czajki". Cóż, o ile w "Klasie pani Czajki" problemy bohaterów są raczej dziecięce, niż młodzieżowe, o tyle w "LO-terii" zupełnie poważne problemy atakują Małgosię, Maćka i resztę niczym plagi egipskie. Mamy tu wątek zaginięcia, samobójstwa, żałoby, niechcianej ciąży. Może te problemy nie zostały omówione jakoś...