Pierwszy raz naprawdę nie wiem jak mam ocenić książkę, nie wiem czy jest dobra czy zła, czy mi się podobała czy raczej nie. Bardzo nierówna powieść. Książka ma ponad 600 stron i wiele było momentów, że chciałam ją porzucić, ale z drugiej strony coś mnie do niej ciągnęło i kazało doczytać do końca, chyba po prostu byłam za bardzo ciekawa jak się skończy).

Denerwowało mnie brak jednolitości, raz narracja jest pierwszoosobowa raz w trzeciej osobie. Czasami miałam wrażenie, że to zlepek kilku tekstów/przemyśleń autora. Powieść jest niespójna, brakuje w niej rozdziałów (jest ich za mało), jakiegoś podziału, mało płynne przejścia z tematu do tematu. Pan Bartosiewicz w jednej książce chciał streścić pomysły na kilka książek, nie wyszło to dobrze...

Początek bardzo słaby, ciągnął się jak flaki z olejem, opisy dnia głównej bohaterki mnie wykańczały, dłużyzna, bardzo ciężko się wczuć w klimat. Długo walczyłam ze sobą, żeby jej nie porzucić...

Przechodząc od ogółu do szczegółu UWAGA CZEŚĆ ZAWIERAJĄCA SPOILERY, czyli co mnie najbardziej wkurzyło:
1. Pies Białej Marlon - o Matko!!!! no nie mogłam znieść przemyśleń psa, które często były absurdalne, autor poświęcił im dużo uwagi i tekstu!
2. Praca policji - autor nie zgłębił podstawowej wiedzy w tym zakresie, Urszula Biała jest na zwolnieniu czy nie, bo lata z odznaką i bronią po całym mieście, nie została jej zabrana??, prowadzi śledztwo czy nie?
3. Co ciekawe policjant przyjechał do Białej od razu jak zostało zgłoszone, że słychać jej krzyki w całym bloku, szkoda, że nie zauważyłam, żeby policja w minutę po zgłoszeniu była na miejscu.
4. Najpierw wszyscy świetnie się bawią w pubie, ale potem policjant jak gdyby nigdy nic idzie na nocną służbę...hmmm...i za dnia też jest na służbie (pomieszanie z poplątaniem).
5. W bloku padają strzały, ale nikomu to nie przeszkadza, nikt nie słyszy (ale krzyk to co innego)
6. Po porwaniu Białej i zamknięciu jej w piwnicy, ona wraca do domu, porywacza się zaraz wypuszcza, nikt nie robi przesłuchania itp
7. Jest ranek, potem płynnie przechodzimy w wieczór, ale popołudnia nie było. Gdzieś się zagubił??
8. Biała zobaczyła przez okno "twardą dłoń", ciekawe.
9. Co to jest "mdły gest dłonią" (str. 323)?
10. Na str. 110 kobieta jest w średnim wieku, ale już na str. 115 to już stara kobieta.
11. Jak można na zmianę blednąć i się czerwienić??
12. Nie podoba mi się stwierdzenie, iż płaczący mężczyzna pozbawia się męskiej godności.... (str. 431)

Na plus :)) (też coś znalazłam): odniesienie do Longolierów - dla niewtajemniczonych opowiadanie grozy autorstwa Stephena Kinga oraz elementy fantasy/horroru, które bardzo lubie.

Dawno nie napisałam tak obszernej recenzji, czy wynika to z faktu, że mam wrażenie straconego czasu czy tak mną wstrząsnęła, tego nie wiem:) Ale uwaga: poświęciłam jej 3 miesiące mojego życia, nie dałam rady jej przeczytać na raz.

Pierwszy raz naprawdę nie wiem jak mam ocenić książkę, nie wiem czy jest dobra czy zła, czy mi się podobała czy raczej nie. Bardzo nierówna powieść. Książka ma ponad 600 stron i wiele było momentów, że chciałam ją porzucić, ale z drugiej strony coś mnie do niej ciągnęło i kazało doczytać do końca, chyba po prostu byłam za bardzo ciekawa jak się skończy).

Denerwowało mnie...