Lichwiarz

Dziwi mnie tak wysoka ocena tego gniotu - niestety, ale innym słowem nie jestem w stanie określić „Lichwiarza”. Męczyłam tę książkę niemiłosiernie. W końcu, po pojawieniu się mówiącego psa o ludzkim uśmiechu i zabijającego ludzi, odpuściłam. Chciałam dokończyć czytanie skoro już wytrwałam tak długo, jednak poddałam się. W swoim zamiłowaniu do czytania nie byłam w stanie dokończyć trzech książek - ta jest czwartą. Żałuję, że zmarnowałam na nią tyle czasu, wmawiając sobie, że autor w końcu coś wykrzesa z tej nieprzemyślanej opowieści.
Zdarza się, że podczas czytania książki denerwują nas jej bohaterowie. Można ich podzielić na tych, którzy irytują, ale ma się do nich czytelniczy szacunek, oraz na takich którzy irytują i swoją bezpłciowością zupełnie nic nie wnoszą do fabuły. Główna bohaterka jest niesamowicie irytująca i zalicza się do tej drugiej grupy. Jej ciągłe fobie opisywane milion razy różnymi słowami, powodują, że ma się ochotę wyciągnąć ją za uszy z kartek książki i udusić gołymi rękoma. Ja rozumiem, że autor chciał przedstawić traumę Białej, ale błagam! Trzeba co stronę to podkreślać? Ciągłe nawracanie do jednej tragedii wzbudziło we mnie nie współczucie a niechęć i przedstawiło Białą, jako niezrównoważoną histeryczkę.
Opisy tragedii, która spotkała główną bohaterkę, nie są jedynymi męczącymi. Cała książka zawiera wiele nic nie wnoszących opisów - psa, drzewa, uczuć, milion razy to samo. Zdecydowana większość była zupełnie zbędna i ani nie ubarwiały ten dennej historii, ani nie ratowała płytkich pomysłów autora. Nudne, bezwartościowe wypełniacze.
Fantastyczne momenty, na które silił się autor były tak mocno „z czapy”, że zastanawiałam się czy mój mózg dodaje jakieś bezsensowne zdania, czy ja faktycznie przeczytałam przed chwilą takie głupoty. Magia, religia, samorozgrzewający się miecz, sekta - pomysł był nawet fajny. Ale w trakcie jego realizacji coś ewidentnie poszło nie tak autorowi. Miałam wrażenie, że aby ubarwić historię, usilnie starano się wprowadzić wątki nadprzyrodzone, które były tak nieumiejętnie wplecione i opisane, że wzbudziły u mnie wielkie zażenowanie. Ani to nie powodowało dreszczyku emocji, ani nie wciągało w historię - mój mózg gotował się przy tych bzdurach. Lubię książki fantastyczne. Nawet bardzo. Ale tutaj wyszła ewidentna nieumiejętność literackiego kunsztu autora i przerost ambicji nad treścią.
Fabuła nie ma rąk ani nóg. Wszystkie wydarzenia są chaotyczne, nie ma jakiegoś logicznego powiązania. Skakanie z tematu na temat, jakby usilna chęć zrealizowania pomysłu, który narodził się w nocy. Co z tego, że nie pasuje do całości! Dodajmy do fabuły! Będzie więcej stron!
A dialogi... O dialogach nawet nie będę wspominać. Można je opisać słowami: płytkie, bezpłciowe, większość jest nieistotnym wypełniaczem stron.
Od połowy przeskakiwałam oczami po każdej stronie wyłapując tylko wartościowe zdania, aby zobaczyć jak zakończy się ta „głęboka” historia. Niestety nie dotrwałam do końca. Może lepiej. Nie marnuję przynajmniej czasu. Bardzo daleko tej książce do dobrego kryminału. Oj baaaaaardzo daleko! Zastanawiam się tylko, czy tylko ja nie doceniłam „Lichwiarza”, czy może czytelnikom tak mało brakuje do szczęścia i zachwycenia się nad byle czym. Pierwszy raz zawiodłam się na czytelniczych gwiazdkach LubimyCzytać. Zdecydowanie nie polecam!

Dziwi mnie tak wysoka ocena tego gniotu - niestety, ale innym słowem nie jestem w stanie określić „Lichwiarza”. Męczyłam tę książkę niemiłosiernie. W końcu, po pojawieniu się mówiącego psa o ludzkim uśmiechu i zabijającego ludzi, odpuściłam. Chciałam dokończyć czytanie skoro już wytrwałam tak długo, jednak poddałam się. W swoim zamiłowaniu do czytania nie byłam w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyrafinowany kryminał z elementami grozy i horroru. Książka może nie jest bardzo oryginalna ale trzyma sie doskonale w kanonie gatunku. Postać komisarza na prawdę świetna. Polecam miłośnikom gatunku mrocznych kryminałów.

Wyrafinowany kryminał z elementami grozy i horroru. Książka może nie jest bardzo oryginalna ale trzyma sie doskonale w kanonie gatunku. Postać komisarza na prawdę świetna. Polecam miłośnikom gatunku mrocznych kryminałów.

Pokaż mimo to

Tomasz Bartoszewski zagwarantował czytelnikowi porządną dawkę strachu i niepewności w książce “Lichwiarz”. Czyta się ją jednym tchem mimo, że ma ponad 700 stron. A to co się tam wydarzyło jest nie do opisania w kilku zdaniach, to trzeba po prostu przeczytać.
''Lichwiarz'' to intrygująca i bardzo oryginalna książka. Dla mnie to pierwsza przeczytana książka, która w powalający sposób łączy pracę policji w sprawie morderstw ze zjawiskami paranormalnymi i przeróżnymi zjawami nie z tego świata. Początkowo nic nie wskazuje na to, że czytelnik zostanie poczęstowany taka dawka emocji i wrażeń. Wszystko rozpoczyna się od zwykłego śledztwa w sprawie niecodziennej śmierci młodej kobiety. Policja uważa jednak, że ta sprawa to zwykły nieszczęśliwy wypadek. Innego zdania jest młoda policjantka Urszula Biała, która pomimo tego, że jest zawieszona w obowiązkach ze względu na swój stan zdrowia, zajmuje się tą sprawą i odkrywa coraz to dziwniejsze zjawiska i przyczyny śmierci kolejnych zamordowanych osób, bo takich w książce nie brakowało. Co lepsze, okazuje się, że nie bez powodu to właśnie ona zajmuje się tą sprawą. Jest naznaczona w taki sam sposób jak inni członkowie sekty poprzez blizny. Egzekucje wykonane mieczem, człowiek zamieniony w wilka, czary, zjawy, demony, sekty i zaklęcia - to wszystko można znaleźć w tej jednej historii. Dla mnie ta książka to całkiem niezła przygoda, która przysporzyła mi nie mały zawrót głowy. Dlaczego? Dlatego, że momentami miałam ochotę odłożyć ją, ale nie z powodu złej akcji, mało dynamicznych wydarzeń, ale właśnie przez to, że się zwyczajnie bałam przesunąć na następną stronę. Jako że należę do osób strachliwych dla mnie to nie małe wyzwanie, ale dokonałam tego, czyli dotrwałam do końca i cieszę się, że to zrobiłam bo całokształt książki jest tego warty. Całkowicie niespodziewane zakończenie, chociaż innego sobie nie wyobrażałam po tym jak na każdej stronie czyhało na czytelnika coraz to inne wydarzenie. Tomasz Bartosiewicz w genialny sposób połączył kryminał z horrorem, strach i niepewność co będzie dalej nieustannie siedział gdzieś w głowie w trakcie czytania co dodatkowo napędzało całą akcję.
"Lichwiarz" to jedna z bardziej nietypowych przeczytanych przez mnie książek. Polecić mogę ją każdemu kto lubi czytać książki przyprawiające o mocny dreszczyk emocji. To zdecydowanie pozycja taka, której nie należy czytać w nocy - bezsenność gwarantowana.

Tomasz Bartoszewski zagwarantował czytelnikowi porządną dawkę strachu i niepewności w książce “Lichwiarz”. Czyta się ją jednym tchem mimo, że ma ponad 700 stron. A to co się tam wydarzyło jest nie do opisania w kilku zdaniach, to trzeba po prostu przeczytać.
''Lichwiarz'' to intrygująca i bardzo oryginalna książka. Dla mnie to pierwsza przeczytana książka, która w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka dla osób o mocnych nerwach, lubiących poczuć dreszczyk emocji. Ja, niestety, do takich nie należę, więc trudno mi było przekonać się do sięgnięcia po nią. Ciągłe napięcie, poczucie zagrożenia graniczące z obłędem przyprawiają o zawrót głowy. Z tego powodu trudno mi było ją czytać bez przerwy. Jednak po chwili wracałam do niej, by poznać dalsze losy bohaterów, mimo wciąż narastającej grozy. Ma ona w sobie swoisty magnes, który przyciąga naszą uwagę obiecując porcję mocnych wrażeń.

Cała recenzja na blodu: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2017/08/361-lichwiarz.html

To książka dla osób o mocnych nerwach, lubiących poczuć dreszczyk emocji. Ja, niestety, do takich nie należę, więc trudno mi było przekonać się do sięgnięcia po nią. Ciągłe napięcie, poczucie zagrożenia graniczące z obłędem przyprawiają o zawrót głowy. Z tego powodu trudno mi było ją czytać bez przerwy. Jednak po chwili wracałam do niej, by poznać dalsze losy bohaterów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka dla osób o mocnych nerwach, lubiących poczuć dreszczyk emocji. Ja, niestety, do takich nie należę, więc trudno mi było przekonać się do sięgnięcia po nią. Ciągłe napięcie, poczucie zagrożenia graniczące z obłędem przyprawiają o zawrót głowy. Z tego powodu trudno mi było ją czytać bez przerwy. Jednak po chwili wracałam do niej, by poznać dalsze losy bohaterów, mimo wciąż narastającej grozy. Ma ona w sobie swoisty magnes, który przyciąga naszą uwagę obiecując porcję mocnych wrażeń.

Recenzja w całości do przeczytania na blogu: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2017/08/361-lichwiarz.html

To książka dla osób o mocnych nerwach, lubiących poczuć dreszczyk emocji. Ja, niestety, do takich nie należę, więc trudno mi było przekonać się do sięgnięcia po nią. Ciągłe napięcie, poczucie zagrożenia graniczące z obłędem przyprawiają o zawrót głowy. Z tego powodu trudno mi było ją czytać bez przerwy. Jednak po chwili wracałam do niej, by poznać dalsze losy bohaterów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozpoczynając powieść "Lichwiarz" Tomasza Bartosiewicza odnosimy wrażenie, że trafiliśmy na kolejny, charakterystyczny w swojej budowie i przebiegu akcji kryminał. Poznajemy Urszulę Białą, policjantkę, która w tragicznym wypadku straciła męża, oraz własne zdrowie. Kobieta otrzymuje sprawę do rozwiązania. Młoda dziewczyna chorująca na aichmofobię- strach przed ostrzami, ginie ześlizgując się ze zbocza, wpada prosto na drut kolczasty. W tym momencie przed czytelnikiem odkrywane jest drugie oblicze książki, rasowy horror, mroczny i niepokojący. Śmierć nastolatki rozpoczyna ciąg tajemniczych i wyjątkowo okrutnych, zagadkowych morderstw, do tego dochodzi pogłębiająca się psychoza głównej bohaterki, której rzeczywistość miesza się ze strasznymi snami na jawie. Ciągła akcja, zagadki, tajemnice, mrok stopniowo spowijający historię, a do tego interesujące opisy otoczenia i bohaterów, tworzą z książki horror z najwyższej półki.

Rozpoczynając powieść "Lichwiarz" Tomasza Bartosiewicza odnosimy wrażenie, że trafiliśmy na kolejny, charakterystyczny w swojej budowie i przebiegu akcji kryminał. Poznajemy Urszulę Białą, policjantkę, która w tragicznym wypadku straciła męża, oraz własne zdrowie. Kobieta otrzymuje sprawę do rozwiązania. Młoda dziewczyna chorująca na aichmofobię- strach przed ostrzami,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Lichwiarz” bardzo szybko wciąga. Początkowo odniesiemy wrażenie, że mamy do czynienia z intrygującym kryminałem. Rozwój akcji zepchnie nas jednak w sidła horroru.

Historia Urszuli Białej, policjantki, która w wyniku nieszczęśliwego wypadku straciła męża, sprawi, że przez moment będziemy myśleli, ze mamy do czynienia z dramatem, ale po chwili będziemy już świadomi, ze wpadliśmy w sidła dreszczowca…

Urszula Biała będzie musiała stanąć do walki z tajemniczą siłą, która zabija ludzi ich własnym strachem. . Niepokój, który zawładnie Urszulą sprawi, że rzeczywistość zacznie przenikać się ze śnionymi na jawie koszmarami. Odkrycie prawdy to kwestia czasu, niestety każdy kolejny krok pcha bohaterkę ku nieuniknionemu przeznaczeniu.

„Lichwiarz” bardzo szybko wciąga. Początkowo odniesiemy wrażenie, że mamy do czynienia z intrygującym kryminałem. Rozwój akcji zepchnie nas jednak w sidła horroru.

Historia Urszuli Białej, policjantki, która w wyniku nieszczęśliwego wypadku straciła męża, sprawi, że przez moment będziemy myśleli, ze mamy do czynienia z dramatem, ale po chwili będziemy już świadomi, ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mroczna opowieść mocno wciągająca i hipnotyzująca. Powieść niby banalna jak na kryminał, a nawet horror przystało, gdyż są tajemnicze zgony, trudna do wyjaśnienia zagadka, a jednak to wszystko tak owiane jest fascynującą atmosferą, iż tworzy tę książkę niepowtarzalną i magiczną. Autor doskonale poradził sobie z budowaniem napięcia u czytelnika, urozmaicając fabułę barwnymi postaciami i podkreślając treść humorystycznym akcentem.
Z wielką przyjemnością przeczytam kolejną książkę autora, jeśli będzie.

Mroczna opowieść mocno wciągająca i hipnotyzująca. Powieść niby banalna jak na kryminał, a nawet horror przystało, gdyż są tajemnicze zgony, trudna do wyjaśnienia zagadka, a jednak to wszystko tak owiane jest fascynującą atmosferą, iż tworzy tę książkę niepowtarzalną i magiczną. Autor doskonale poradził sobie z budowaniem napięcia u czytelnika, urozmaicając fabułę barwnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedyś Albert Einstein stwierdził, że „Bóg nie gra w kości”. Wyznawcą tej samej zasady zdaje się być Tomasz Bartosiewicz, autor powieści grozy pod tytułem „Lichwiarz”. Tutaj „przypadek” jest tylko narzędziem w rękach losu, pchającym bohaterów ku ich przeznaczeniu. W swojej historii pisarz przedstawia nam Urszulę Białą, młodą policjantkę, którą los raczył wystawić na ciężką próbę. Biała traci w wypadku ukochanego męża i sama zostaje ciężko ranna. Starając się zapomnieć o żalu, dzieli swój czas między przyjaciół, psa i terapeutę. Z tej przygnębiającej rutyny chce ją wyrwać jej przełożony, komendant Jerzy Chodorow. Prosi Białą o pomoc w wyjaśnieniu niezwykle nieszczęśliwego wypadku, gdyż jak sam twierdzi „jest albo za durny, albo już zbyt ślepy”, by dostrzec co z tą sprawą jest nie tak. Gdy Biała zajeżdża na miejsce wypadku, okazuje się, że młoda dziewczyna ześlizgnęła się z leśnej ścieżki wprost na drut kolczasty. Urszula zaczyna więc robić to, co każdy rasowy śledczy – szukać przyczyny. Wszystko się komplikuje, gdy bohaterka odkrywa, iż denatka cierpiała na paniczny strach przed ostrzami, zaś kolejni ludzie zaczynają ginąć w następnych, niezwykle nieszczęśliwych wypadkach.

Czy jednak można mówić o „wypadkach” czy „szczęściu”, gdy każda z tych śmierci zdaje się być doskonale wyreżyserowana?

„Lichwiarza” czyta się jak dobry kryminał. Jest intrygująca zagadka, świadkowie zaczynają znikać, zaś z każdą stroną czytelnik czuje na karku coraz gorętszy oddech tajemniczego mordercy. Nie wszystkie odpowiedzi też przychodzą bohaterom łatwo. Odkrywają fragmenty układanki jeden po drugim, nie zawsze wiedząc jak je dopasować. Snują teorie, brną w domysły, weryfikują swoje poglądy. W poszukiwaniu pierwszej przyczyny wszystkich nieszczęśliwych zgonów bohaterowie zaczynają docierać do prawd, które wymykają się racjonalnemu wytłumaczeniu, a które swoimi korzeniami sięgają do czasów gdy pierwsi ludzie zostali wypędzeni z Edenu. W powieści na uwagę zasługuje też ciekawie prowadzona narracja. Nie jest ona suchym opisem zdarzeń i słów, lecz raczej próbą wniknięcia w umysły bohaterów przez samego narratora. Dzięki niej poznajemy ich charaktery, cele, skrywane lęki. Pozwala to na poznanie historii z różnych punktów widzenia, w tym z perspektywy rezolutnego psa głównej bohaterki – Marlona, jak i demonicznych sił, wiodących ludzi na zatracanie. Wszystko przeplecione jest specyficznym, lekko sarkastycznym poczuciem humoru, które nie ujmuje lekturze, a wręcz nadaje jej dodatkowego uroku.

Jeśli więc chcesz poznać przyczynę tajemniczych zgonów, lub po prostu lubisz mroczne horrory z nutą tajemnicy, otwórz karty „Lichwiarza” i daj się wciągnąć w jego świat.

Kiedyś Albert Einstein stwierdził, że „Bóg nie gra w kości”. Wyznawcą tej samej zasady zdaje się być Tomasz Bartosiewicz, autor powieści grozy pod tytułem „Lichwiarz”. Tutaj „przypadek” jest tylko narzędziem w rękach losu, pchającym bohaterów ku ich przeznaczeniu. W swojej historii pisarz przedstawia nam Urszulę Białą, młodą policjantkę, którą los raczył wystawić na ciężką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na pierwszy rzut oka, „Lichwiarza”, autorstwa Tomasza Bartosiewicza, można by pomylić z powieścią kryminalną. Wszystko zaczyna się dość standardowo. Jest ciało nieznanej dziewczyny, znalezione w lesie przez jakiegoś przechodnia. Są wątpliwości, czy zgon biedaczki był tylko nieszczęśliwym wypadkiem, czy być może dokładnie zaaranżowaną, makabryczną sceną. Jest też detektyw, który postanawia rozwiązać sprawę i tym razem jest to kobieta - Urszula Biała.

Tu jednak podobieństwa do standardowego kryminału się kończą, zaś „Lichwiarz” zaczyna odsłaniać przed czytelnikiem swoje drugie oblicze – rasowego horroru. Niedaleko miejsca śmierci dziewczyny policja znajduje nowy, lśniący samochód, który sprawia wrażenie jakby pojawił się tam znikąd, zaś samej denatce brakuje szkieł kontaktowych, bez których podobno nie ruszała się z domu. Śmierć dziewczyny rozpoczyna serię wypadków, w której ludzie dokonują żywota zabijani przez swoje największe lęki, pozbawieni przez tajemniczą siłę jakiegoś drobnego przedmiotu, który mógłby ocalić im życie.
Z kim tak naprawdę walczy Urszula Biała? Czy jest to szalony morderca zastawiający na swoje ofiary wykwintne pułapki? Czy może jakaś znacznie potężniejsza, mroczna siła? Autor stroni od odpowiedzi oczywistych. Zamiast tego, czytelnik zostaje wciągnięty w fascynującą, nadnaturalną zagadkę, której tajemnicze zgony są tylko wierzchołkiem góry lodowej. To tylko przykrywka, zasłaniająca przed całym światem prawdziwą, sięgającą starożytnych czasów tajemnicę. Czy uda się wam ją odkryć?
Powieść przykuwa uwagę nie tylko świetną historią, ale też niepowtarzalną atmosferą. Wyjątkowy język pozwala na całkowite zatracenie się w przedstawionym świecie, pochłaniając czytelnika na długie godziny. Na wzmiankę zasługuje też paleta barwnych postaci, wraz z rezolutnym psem głównej bohaterki na czele, którego trafne komentarze wprowadzają do tej mrocznej powieści humorystyczny akcent. Tak więc jeśli lubicie horrory, bądź powieści z tajemnicą do odkrycia, to dobrze trafiliście. Rozsiądźcie się wygodnie i zamknijcie drzwi. W mieście pojawił się „Lichwiarz”.

Na pierwszy rzut oka, „Lichwiarza”, autorstwa Tomasza Bartosiewicza, można by pomylić z powieścią kryminalną. Wszystko zaczyna się dość standardowo. Jest ciało nieznanej dziewczyny, znalezione w lesie przez jakiegoś przechodnia. Są wątpliwości, czy zgon biedaczki był tylko nieszczęśliwym wypadkiem, czy być może dokładnie zaaranżowaną, makabryczną sceną. Jest też detektyw,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to