Już po przeczytaniu pierwszych paru zdań chciałam rzucić książkę w kąt. Oto pierwszy akapit: "Na początku była ciemność. Gęsta, czarna i mięsista niczym skrawek aksamitu. Miała w sobie opiłki brązu, które bezlitośnie wbijały się w jej wnętrze, jakby chciały przeszyć ją na wylot. Jej zapach wypełniał powietrze, tak jak mgła zasnuwa ziemię. Wdzierał się w przestrzeń, podobnie jak dźwięk bez przyzwolenia wpada w ucho."
Jeju, co to za bełkot?!
Dobra, to prolog, może później będzie lepiej. Dajmy szansę książce.
Nie było lepiej.
Książka pisana w pierwszej osobie. Ja, Nadia Laos jestem najwspanialszą osobą na całym świecie, nikt mi nie dorówna! Jestem piękna, szczupła, niesamowicie inteligentna i bystra, znam dwa języki obce, znakomicie prowadzę swoje biuro podróży, świetnie jeżdżę na nartach, jestem doskonałym kierowcą a przy tym jestem normalną młodą dziewczyną - mam paczkę przyjaciół, chodzę do klubów, piję i palę.
Jaki narcyzm! Gdyby taki był zamysł autorki na tę postać (i coś z tego wynikało), to w porządku. Ale mam wrażenie, że autorka tak bardzo chciała, aby jej bohaterka była superbohaterką, że po prostu nie wyszło.
Pani Janik jest pedagogiem i powinna pozostać przy swoim zawodzie.

Już po przeczytaniu pierwszych paru zdań chciałam rzucić książkę w kąt. Oto pierwszy akapit: "Na początku była ciemność. Gęsta, czarna i mięsista niczym skrawek aksamitu. Miała w sobie opiłki brązu, które bezlitośnie wbijały się w jej wnętrze, jakby chciały przeszyć ją na wylot. Jej zapach wypełniał powietrze, tak jak mgła zasnuwa ziemię. Wdzierał się w przestrzeń, podobnie...