Wieś Maj gdzieś w Beskidach. W jednym z nielicznych domów mieszka babka Róża – nieuleczalnie chora, czeka na śmierć. Opiekuje się nią wnuczka-główna bohaterka-narratorka. Towarzyszy jej Ann (anioł / światłość / duch / obecność?). Jest dziadek, którego niezgoda na chorobę i odchodzenie babki jest tak wielka, że całkowicie ją wypiera i zatraca się w działaniu (najpierw naprawia i ociepla, a ostatecznie remontuje cały dom). I jest też natura: potok, las, sad, krowy, psy, lisy, ptaki, mrówki, pszczoły…

Narratorka z czułością i surowością opisuje ten mikroświat, który jest ze sobą tak bardzo blisko: wspólne spanie, jedzenie, dbanie o przyjmowanie leków i higienę, wdychanie zapachów, „grabanie”, śpiew krów w ubojni, zamiłowanie babki do żywego, wałęsające się psy. Czytając, czujemy zapach gleby, starego domu, krwi; dotykamy kości, mięsa, schorowanego ciała; słyszymy dźwięk kościelnych dzwonów, odgłosy z pola, śpiew ptaków i nocne pohukiwanie sowy.

„Łakome” to prozatorski debiut Małgorzaty Lebdy z wątkami autobiograficznymi. Jednak czuć w nim to, czym przesiąknięta jest sama autorka, czyli poezję. Widać ją w starannym doborze słów, rytmie języka, jego liryczności, układzie tekstu, a nawet w tytułach rozdziałów i spisie treści, który przypomina spis treści tomiku wierszy.

To głęboko smutna, lecz piękna opowieść o życiu i śmierci, która zostawia nas ze spokojnym sercem i duchem, bo przecież śmierć jest częścią życia.

Wieś Maj gdzieś w Beskidach. W jednym z nielicznych domów mieszka babka Róża – nieuleczalnie chora, czeka na śmierć. Opiekuje się nią wnuczka-główna bohaterka-narratorka. Towarzyszy jej Ann (anioł / światłość / duch / obecność?). Jest dziadek, którego niezgoda na chorobę i odchodzenie babki jest tak wielka, że całkowicie ją wypiera i zatraca się w działaniu (najpierw...