Daję siedem gwiazdek przede wszystkim za język. Kruk pięknie pisze, jego styl narracji wręcz uzależnia. Mało w tej książce dialogów, wszystko smutne pogmatwane i bolesne, a mimo to świat powieści wciąga i sprawia, że chce się więcej. Książka, mimo iż pisana w trzeciej osobie, wręcz bezpośrednio nawiązuje do postaci autora. Główny bohater ma jego imię i nazwisko, jest też podobnie jak autor Mazurem z Mazur. Kruk tę kwestię mazurskości ciągle drąży i próbuje redefiniować, ale myślę, że mimo iż on sam zdaje się postrzegać siebie przez pryzmat swej mazurskiej tożsamości, to byłby wspaniałym pisarzem i bez tego. Po prostu, chce się go słuchać.
Wadą książki jest... pewna skłonność autora do użalania się nad sobą ( a może jest to skłonność głównego bohatera), to i pewna jakaś ślamazarność chwilami mocno drażni, ale to może taka moja osobista niechęć do nadmiernego uzewnętrzniania swoich żali. W każdym razie polecam tę książkę i to nie tylko ze względu na trudną polsko-mazursko-niemiecką tematykę, ale przede wszystkim ze względu na sposób pisania autora.

Daję siedem gwiazdek przede wszystkim za język. Kruk pięknie pisze, jego styl narracji wręcz uzależnia. Mało w tej książce dialogów, wszystko smutne pogmatwane i bolesne, a mimo to świat powieści wciąga i sprawia, że chce się więcej. Książka, mimo iż pisana w trzeciej osobie, wręcz bezpośrednio nawiązuje do postaci autora. Główny bohater ma jego imię i nazwisko, jest też...