Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydaje się, że temat holocaustu został już w literaturze wyczerpany. Santiago Amigorena udowadnia, że tak nie jest. "Getto jest we mnie" to głęboka książka, mówiąca o tożsamości, współcierpieniu, współodpowiedzialności, o tym dlaczego jesteśmy, kim jesteśmy. Nie trzeba być Żydem, żeby się niej odnaleźć. Nie ma tu tanich wzruszeń i klisz, nie ma prostych odpowiedzi. Poza tym czyta się jednym tchem, mimo że jest przejmująco smutna. Gorąco polecam.

Wydaje się, że temat holocaustu został już w literaturze wyczerpany. Santiago Amigorena udowadnia, że tak nie jest. "Getto jest we mnie" to głęboka książka, mówiąca o tożsamości, współcierpieniu, współodpowiedzialności, o tym dlaczego jesteśmy, kim jesteśmy. Nie trzeba być Żydem, żeby się niej odnaleźć. Nie ma tu tanich wzruszeń i klisz, nie ma prostych odpowiedzi. Poza...

Wspaniała książka o trudnej relacji matki i dorastającej córki, a zarazem o dorastaniu włśnie, niespełnionych marzeniach, skrywanych wstydliwie tajemnicach, o pierwszym romansie (z nauczycielem). Strout jak zawsze ze zrozumieniem i współczuciem traktuje swoich bohaterów, niezależnie od tego co robią. Jest to zupełnie wyjątkowa cecha jej pisarstwa. Przesłaniem wydaje się zaplątane gdzieś w powieści zdanie, że ludzie mogą być dla siebie dobrzy i ta dobroć to może jedyny dowód na istnienie Boga.

Wspaniała książka o trudnej relacji matki i dorastającej córki, a zarazem o dorastaniu włśnie, niespełnionych marzeniach, skrywanych wstydliwie tajemnicach, o pierwszym romansie (z nauczycielem). Strout jak zawsze ze zrozumieniem i współczuciem traktuje swoich bohaterów, niezależnie od tego co robią. Jest to zupełnie wyjątkowa cecha jej pisarstwa. Przesłaniem wydaje się...

Niestety, książka jest po prostu słaba. Trudno zrozumieć, jak udało się autorce zepsuć taki temat: uwięzienie w szpitalu psychiatrycznym w epoce, kiedy tak jeszcze karano zbuntowane kobiety. Jednak temat nie uratował książki. Mimo iż dzieje Clary są na swój sposób ciekawe, to opisane zostały stylem licealnym i brak im wiarygodności. Clara jest potacią papierową, jej ukochany tym bardziej. Mrożące krew w żyłach przeżycia (opisane w telegraficznym skrócie, aby uniknąć napięcia) nie zastąpią realizmu i wnikliwości, a także zwykłej empatii. O drugim wątku z litości lepiej nie wspominać - bardzo słaba powieść dla nastolatek, "z dreszczykiem". Pomijałam nawet fragmenty. Całość naiwna do bólu. Zakończenie łzawe i cukierkowe. Odradzam książke z całego serca.

Niestety, książka jest po prostu słaba. Trudno zrozumieć, jak udało się autorce zepsuć taki temat: uwięzienie w szpitalu psychiatrycznym w epoce, kiedy tak jeszcze karano zbuntowane kobiety. Jednak temat nie uratował książki. Mimo iż dzieje Clary są na swój sposób ciekawe, to opisane zostały stylem licealnym i brak im wiarygodności. Clara jest potacią papierową, jej...