dasio72 „Po raz pierwszy przeczytałem tę powieść mając jakieś 13 – 14 lat […] Pamiętam dokładnie przepiękne wydanie "Naszej Księgarni" z cudnymi ilustracjami pana Zbigniewa Rychlickiego.”
U mnie w wieku 15 lat skończonych, pożyczone od kolegi, też z obrazkami Rychlickiego (co skutkowało przychylnym z początku podejściem, gdyż przypominało Szmaragdowy Gród z jego rysunkami).
Gotos „Strasznie denerwował mnie Merlin, który nie robi tu praktycznie nic poza przepowiadaniem przyszłości – swoją drogą rujnując w ten sposób jakąkolwiek tajemniczość, którą ta książka mogłaby się cechować”
Też mnie to zdziwiło. Artur zapragnął poślubić Ginewrę, Merlin ostrzegł dość szczegółowo, iż będzie to początkiem końca Okrągłego Stołu, mimo przestrogi Artur zrobił po swojemu, cóż miało z tego wynikać ?
Że wszystko z ludzkiej głupoty
Sprawdziło się co do joty ?

W innej sprawie czarodziej przepowiedział coś rozbieżnego :
– W mieczu tym mieszka klątwa, która wypełnić się musi do samego końca, aby w przyszłości na Logres spłynęło błogosławieństwo z tego samego miecza, kiedy dzierżyć go będzie Galahad, najwierniejszy rycerz królestwa. Ale biada Balinowi, albowiem klątwa spoczywa na tym, który byłby najmężniejszym i najlepszym z twoich rycerzy. Zmierza ku swej śmierci i nic go już nie ocali... A przecież podążę za nim i przekonam się, co dobrego zdołam dla niego uczynić.

Oczywiście nie zdołał.

SARMATA „Momentami infantylny przekaz wręcz nużył” Można i tak określić.

W skrócie strasznie naiwne, choć mające coś w sobie, lecz co, nie potrafię powiedzieć.

Przypominało mi to poznaną kilka lat wcześniej „Cyberiadę”, znacznie mym zdaniem lepszą, tam oczywiście zamiast rycerzy byli elektrycerze wysokiego napięcia, Ramolda z napędem wysokoprężnym i o wejrzeniu magnetycznym, Krystala na której widok nawet ze zwyczajnego żelaza sypały się iskry czy najczarowniejsza Niedoida której „miąższ, cały w środku czerwony i złoty od elektrycznego jarzenia, szumiał cicho”.

Wracając do rycerzy, miejscami było zabawnie. Śmieszyło mnie to, co być może nie miało być śmieszne, jak gdy przybył jakiś „zielony rycerz”, żądając by na dowód odwagi któryś z nich go ściął, a gdy Gawejn to zrobił, musiał przybyć do wyznaczonego miejsca, gdzie ścięty miał ściąć jego.

Odwagę chyba inaczej można okazać …

Bywały przygody bardziej zawikłane (jak z Białem Jeleniem, co wpadł do komnaty ścigany przez psy gończe) albo/oraz niepotrzebnie okrutne (jak z zamkiem, w którym wytaczali krew z kobiet) i temuż podobnież, co obniża ocenę.

Postacie kobiece pokazane zwykle na dwa sposoby. Bądź wiedźmy, jak Morgan, bądź damy, które trzeba wybawiać z opresji. Słusznie oczywiście, gdyż gentelmani tak powinni postępować.

Brakowało jednak mym zdaniem łowczyni w rodzaju Atalanty czy królowej jak Pentesilea (która oczywiście nie powinna ginąć). Ponieważ wątki z wojny trojańskiej, poplątane, ale jednak, znane były w średniowieczu na Zachodzie, oczekiwanie takie byłoby zasadnym.

Rozdział „Ostatnia bitwa” mógłby nosić nazwę „Bez przebaczenia” lub „Bez szans na zwycięstwo”.
Walki niby można było uniknąć, lecz oba wojska dostały ten sam rozkaz:
– Gdy ujrzycie choć jeden dobyty miecz, uderzcie i wybijcie wszystkich bez litości !
W tym boju nie mogło być zwycięzców ani zwyciężonych.
Artur ocalał samotrzeć, to znaczy sam z dwoma rycerzami, ciężko rannymi zresztą.
Zobaczywszy tego zwyrodnialca Mordreda, na myśl, że też ziemia nosi takiego szubrawca, pchnięciem włóczni skrócił jego plugawiański żywot. Lecz nikczemnik, nim nędznie sczezł, ostatkiem sił zdołał zranić zdradziecko Artura, czym pokazał, gdyby dowód był potrzebny, jak bezecnym był niegodziwcem i oby pamięć jego była przeklętą.

CDN

dasio72 „Po raz pierwszy przeczytałem tę powieść mając jakieś 13 – 14 lat […] Pamiętam dokładnie przepiękne wydanie "Naszej Księgarni" z cudnymi ilustracjami pana Zbigniewa Rychlickiego.”
U mnie w wieku 15 lat skończonych, pożyczone od kolegi, też z obrazkami Rychlickiego (co skutkowało przychylnym z początku podejściem, gdyż przypominało Szmaragdowy Gród z jego...