Minipowieść, a raczej tom autobiograficznych opowiadań albańskiej pisarki Orneli Vorpsi, napisanych po włosku i raczej dla cudzoziemców. Tak naprawdę tytuł powinien brzmieć „Kraj, w którym trudno żyć”.
Narratorką jest alter ego autorki, albańska nastolatka z czasów rządów miejscowej partii komunistycznej. Mamy zatem wątek martyrologiczny powrót ojca z więzienia czy też pojedynek szpadami, którymi okazały się kości rozstrzelanego wujka, który próbował uciec z Albanii.
Zresztą śmierć, w tym samobójcza, przewija się w wielu opowiadaniach. Podobnie jak szkoła. Dodatkowo traumatyzująca dzieci. Oprócz ideologii i szwarc-pedagogiki faszerowano je tam dodatkowo karami cielesnymi, za takie błahostki jak przyniesienie włoskich pocztówek .. z aniołami. A jedyną ucieczką Orneli są … książki. Oczywiście nie te oficjalne, o albańskich partyzantach, lecz bajki braci Grimm czy też dostępna klasyka rosyjska.
Kolejną cechą opowiadań jest nasączenie ich w większym lub mniejszym stopniu seksem. Oczywiście nie w postaci opisów, lecz przede wszystkim opinii dorosłych, plotek, obmów czy komentarzy autorki.
Ogólnie książka jest mocno dołująca. Wyziera z niej przygnębiający obraz Albanii, jako kraju smutnego, biednego, przeżartego przez chorą ideologię, autorytarne instytucje, które jak szkołą łamią ludziom kręgosłupy, przestępczość pospolitą i ogólny brak perspektyw. Widocznie taką ja zapamiętała autorka.

Minipowieść, a raczej tom autobiograficznych opowiadań albańskiej pisarki Orneli Vorpsi, napisanych po włosku i raczej dla cudzoziemców. Tak naprawdę tytuł powinien brzmieć „Kraj, w którym trudno żyć”.
Narratorką jest alter ego autorki, albańska nastolatka z czasów rządów miejscowej partii komunistycznej. Mamy zatem wątek martyrologiczny powrót ojca z więzienia czy też...