To była jedna z pozycji, na które - jako urodzona kociara - szczególnie czekałam, jeśli chodzi o serię "Wojny dorosłych - historie dzieci".
Niestety, zawiodłam się.

Koncepcja książki jest fajna - historia rodziny, która ucieka z ogarniętej wojną Syrii, opowiedziana oczami kota. Dwie, nakładające się, ale wyraźnie oddzielone płaszczyzny czasowe - teraz, gdy wszyscy są już bezpieczni i wtedy, kiedy uciekali i walczyli o życie.
Co zatem jest nie tak? Cała reszta.
Książka została napisana językiem, który przemawia do 3-4, może 5-latków. Historia wojny i odrzucenia, które przewija się niemal przez wszystkie rozdziały w osobie niebieskiego kota, z którego śmieją się inne zwierzęta, nie jest do "ogarnięcia" dla takich dzieci. Treść skierowana jest raczej dla starszych, lecz infantylne imiona bohaterów - Mucha Klucha, Os Boss (swoją drogą - od kiedy samiec osy to os?), Osa Hossa, Kotka Psotka - tych starszych odrzucą. W dodatku specyficzna narracja fragmentów z przeszłości, taka "telegraficzna", jest świetnym zabiegiem na jedno - dwa opowiadania. Nie na wszystkie, bo to męczy. Ciągle czytamy, że "Babcia (tu wstaw dowolny czasownik, najczęściej "ściska") walizkę, Mama (...) Karima, Karim (...) Bissa".
Przyznaję się bez bicia - nie byłam w stanie dokończyć. Zmęczyło mnie to niesamowicie. I mogłabym liczyć, że dalej będzie ciekawiej, ale zajrzałam w recenzje. Nie jest.
Reasumując - plus za pomysł i za podjęcie tematu. Nawet plus za próbę podjęcia innego rodzaju narracji. Niestety, minus za wykonanie. Duży.

To była jedna z pozycji, na które - jako urodzona kociara - szczególnie czekałam, jeśli chodzi o serię "Wojny dorosłych - historie dzieci".
Niestety, zawiodłam się.

Koncepcja książki jest fajna - historia rodziny, która ucieka z ogarniętej wojną Syrii, opowiedziana oczami kota. Dwie, nakładające się, ale wyraźnie oddzielone płaszczyzny czasowe - teraz, gdy wszyscy są już...