Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam.

Ostatnie piętro, to króciutka, ale jakże treściwa powieść. Jest to historia nastoletniej dziewczynki z warszawskiego getta, której zaprzyjaźniona polska rodzina udziela schronienia. Na zaledwie stu stronach książki mamy okazje doświadczyć tych wszystkich emocji, które przeżywało dziecko, któremu strach i samotność towarzyszyły w każdej chwili życia. A wszystko to napisane w taki sposób, żeby mogła ogarnąć to dziecięca percepcja. Książka jest wyjątkowa nie tylko dlatego, że w tak delikatny i przystępny sposób porusza bardzo trudne sprawy skierowane do dzieci, ale pozbawiona jest infantylizmu, który bardzo często jest w powieściach dla najmłodszych. Bardzo żałuje, że nie natrafiłam na tę powieść wcześniej, bo na pewno przeczytałabym ja moim dzieciom kiedy były małe, ale zachęcam rodziców, żeby sięgnęli po tę powieść dla siebie i dla swoich dzieci, bo nie dość, że to bardzo mądra i ciepła opowieść, pomimo swojego tak zwanego ciężaru gatunkowego, to napisana jest pięknym językiem.

Ostatnie piętro, to króciutka, ale jakże treściwa powieść. Jest to historia nastoletniej dziewczynki z warszawskiego getta, której zaprzyjaźniona polska rodzina udziela schronienia. Na zaledwie stu stronach książki mamy okazje doświadczyć tych wszystkich emocji, które przeżywało dziecko, któremu strach i samotność towarzyszyły w każdej chwili życia. A wszystko to napisane w...

Wojenna literatura dziecięca zawsze mnie porusza. Z ,,Ostatnim piętrem" było tak samo. To pełna wrażliwości, smutku i tragizmu opowieść o prześladowaniu Żydów i ukrywaniu się małej dziewczynki w małym pomieszczeniu w jednym z warszawskich domów.
Zdecydowanie polecam przeczytać.

Wojenna literatura dziecięca zawsze mnie porusza. Z ,,Ostatnim piętrem" było tak samo. To pełna wrażliwości, smutku i tragizmu opowieść o prześladowaniu Żydów i ukrywaniu się małej dziewczynki w małym pomieszczeniu w jednym z warszawskich domów.
Zdecydowanie polecam przeczytać.

Ta książka to opowieść o realiach wojny przedstawionych oczami dziecka. Dziecka, które nie rozumie wszystkiego, ale jednocześnie rozumie znacznie więcej, niż wydaje się dorosłym. W tej książce nie ma potworów, kościotrupów, zombie i tysiąca innych wytworów popkultury, które mają straszyć współczesnego odbiorcę - nie ma, ale książka jest straszna. Może trochę sentymentalna, ale prawdziwa i poruszająca, działająca na dziecięcą wyobraźnię.

Ta książka to opowieść o realiach wojny przedstawionych oczami dziecka. Dziecka, które nie rozumie wszystkiego, ale jednocześnie rozumie znacznie więcej, niż wydaje się dorosłym. W tej książce nie ma potworów, kościotrupów, zombie i tysiąca innych wytworów popkultury, które mają straszyć współczesnego odbiorcę - nie ma, ale książka jest straszna. Może trochę sentymentalna,...

"Ostatnie piętro" to książka dla dzieci, w której autorka opowiada historię ze swojego dzieciństwa, o tym jak musiała chować się w czasie wojny w starej garderobie, bo jest żydówką.

Była to smutna książka, która dla dzieci może okazać się bardzo pouczająca. Została napisana w przystępny sposób, a trudniejsze pojęcia związane z wojną są wyjaśnione. Fabuła wciąga i trzyma w napięciu.

"Ostatnie piętro" to książka dla dzieci, w której autorka opowiada historię ze swojego dzieciństwa, o tym jak musiała chować się w czasie wojny w starej garderobie, bo jest żydówką.

Była to smutna książka, która dla dzieci może okazać się bardzo pouczająca. Została napisana w przystępny sposób, a trudniejsze pojęcia związane z wojną są wyjaśnione. Fabuła wciąga i trzyma w...

"Ostatnie piętro" Ireny Landau to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autorki. Część bohaterów wzorowanych jest na osobach, które rzeczywiście istniały a to zdecydowanie dodaje charakteru tej książce.

Po ucieczce z warszawskiego getta, Cesia trafia do jednej z warszawskich rodzin, które starają się ją ukryć przed niemieckimi żołnierzami. To historia o poświęceniu i odwadze. To losy żydowskiego dziecka, które na nowo uczy się ufać innym a jednocześnie bardzo boi się o swoich bliskich. To reakcje polskich dzieci na dziewczynkę nieco różniącą się od nich i na zachowanie tajemnicy związanej z domowym schowkiem. Czy Krysi, córce Ródyckich uda się zrozumieć powagę sytuacji? Czy pojmie, dlaczego jej rodzice ryzykują własne życie? Czy należy bać się jedynie Niemców, czy także Polacy mogą stanowić zagrożenie dla powodzenia całej misji?

Z tej książki wojna bije po oczach. Są łapówki, tajne hasła, przenoszenie ludzi z miejsca na miejsce. Jest też śmierć, której tak wielu z nas boi się w literaturze dziecięcej. Nie obawiajcie się jednak i dajcie tę pozycję swoim dzieciom. Co prawda, ilustracji jest w niej mało, ale sam tekst bardzo dobrze oddaje całą atmosferę Warszawy tamtych lat. Jednocześnie warto dodać, że w "Ostatnim piętrze" nie ma przesadnego dramatyzmu, dzięki czemu lektura może stanowić dobry punkt wyjścia do dyskusji z najmłodszymi.

"Ostatnie piętro" Ireny Landau to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autorki. Część bohaterów wzorowanych jest na osobach, które rzeczywiście istniały a to zdecydowanie dodaje charakteru tej książce.

Po ucieczce z warszawskiego getta, Cesia trafia do jednej z warszawskich rodzin, które starają się ją ukryć przed niemieckimi żołnierzami. To historia o...

Kolejna książka z serii „Wojny dorosłych – historie dzieci”, która nie tylko przedstawia autentyczne historie dzieci, które doświadczyły okrucieństw II wojny światowej i Holocaust ale również mówi o trudach wojennych współcześnie żyjących dzieci.
Ta została na przeżyciach Ireny Landau (autorki wielu książek dla dzieci i młodzieży),która opisała wojenną historię swojej rodziny.

Książka traktuje czytelnika bardzo poważnie. Szczerze i bez zatajania opowiada o wojnie i jej realiach, tym jakie sytuacje miały wówczas miejsce. Czytamy miedzy innymi o głodzie, strachu, niebezpieczeństwie, które czyhało każdego dnia a nawet śmierci... Jednocześnie tekst nie epatuje brutalnością i okrucieństwem. Nie ma krwawych opisów walk, mordów szerzącej się nienawiści... Śmierć jest wspomniana i opisana łagodnie. Ale jest aby dziecko miało świadomość, że wówczas się pojawiała i była nieodłącznym elementem wojny. Autorka opisała ten świat dosadnie ale jednocześnie łagodnie. Dodatkowo dla skontrastowania zawarła w tekście kilka zabawnych sytuacji, jak na przykład historia żółwi, które przypadkiem pojawiły się w warszawskich domach lub przyjaźń z myszką a a całość zakończyła szczęśliwe, co łagodzi odbiór lektury.

To cenna lekcja historii. Nie tylko opisuje realia wojny ale również mówi wiele na temat tamtejszej sytuacji Żydów, codziennego życia w getcie, powstania czy też działania w konspiracji. Ponadto pokazuje do jakich poświęceń byli zdolni ludzie aby stanąć w obronie słabszego i pomóc potrzebującemu. Tym samym uczy szacunku, bez względu na wyznanie czy kolor skóry.

Kolejna książka z serii „Wojny dorosłych – historie dzieci”, która nie tylko przedstawia autentyczne historie dzieci, które doświadczyły okrucieństw II wojny światowej i Holocaust ale również mówi o trudach wojennych współcześnie żyjących dzieci.
Ta została na przeżyciach Ireny Landau (autorki wielu książek dla dzieci i młodzieży),która opisała wojenną historię swojej...

Jeśli miałabym wskazać swoją ulubioną serię książek (nie tylko tych dla najmłodszych) zdecydowanie i jednoznacznie wskazałabym „Wojny dorosłych – historię dzieci”. Zawsze z wielkim namaszczeniem i pietyzmem sięgam po te publikacje i w ciszy i skupieniu oddaje się ich lekturze.

„Ostatnie piętro” tak jak i inne książki tej serii jest pięknie wydana. Publikacja ma niezwykłą okładkę, zawiera ciekawe i oddające ducha ilustracje Joanny Rusinek oraz prawdziwe fotografie bohaterów. Historia z książki została oparta bowiem na wspomnieniach autorki.

Główną bohaterką książeczki jest Cesia. Dziewczynka jest zmuszona opuścić rodzinny dom i uciec z warszawskiego getta. Po aryjskiej stronie zostaje ukryta u przyjaciół jej rodziców. Niestety państwo Ródzyccy muszą chronić Cesie nie tylko przed wrogimi Niemcami, ale również przed wścibskimi sąsiadami. Dziewczynka wiele godzin musi spędzać w ciasnym i ciemnym schowku. Musi być w ciągłym pogotowiu. Nikomu nie może podać swojego prawdziwego imienia, nikomu też nie może ufać. Żyje w ciągłym poczuciu niepokoju i samotności. Serce dziecka ściska strach nie tylko o to czy uda jej się doczekać do końca wojny, ale również czy kiedyś jeszcze spotka swoich rodziców.

„Wojny dorosłych – historie dzieci” to chyba najbardziej wzruszająca seria książek dla młodszych czytelników. Każda z tych historii opowiada trudne losy dzieci w wojennej zawierusze. Autorzy w sposób realistyczny i jednocześnie dostosowany do odbiorców oddają klimat czasów okupacji. Wiele w tych lekturach smutnych emocji. W tej również ich nie brakuje. Samotność, strach, poczucie niepewności, ukrywanie prawdziwej tożsamości, koniec dziecięcej beztroski i strach o życie własne i swojej rodziny przewijają się przez całą opowieść.
Moim zdaniem „Ostatnie piętro” jest typową lekturą do wspólnego czytania. Co prawda autorka dostosowała jej zawartość do odbiorców, jednak podczas czytania, zawsze można cos jeszcze dopowiedzieć, wytłumaczyć. Poza tym to nie są historie do poznawania przez dziecko w samotności. Nie oszukujmy się są one niezwykle trudne do zrozumienia. Nie zmienia to jednak w zupełności mojego zdania, że są to lektury obowiązkowe i warto po nie sięgać by wytłumaczyć dzieciom czasy wojny i ich skomplikowane wydarzenia.

Książka Ireny Landau stanowczo spełniła pokładane w niej nadzieje. Uważam że warto po nią sięgnąć. Mimo, ze opowiada o przeszłych czasach, daje do myślenia i skłania do refleksji również co do przyszłości.

Zdecydowanie polecam.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Jeśli miałabym wskazać swoją ulubioną serię książek (nie tylko tych dla najmłodszych) zdecydowanie i jednoznacznie wskazałabym „Wojny dorosłych – historię dzieci”. Zawsze z wielkim namaszczeniem i pietyzmem sięgam po te publikacje i w ciszy i skupieniu oddaje się ich lekturze.

„Ostatnie piętro” tak jak i inne książki tej serii jest pięknie wydana. Publikacja ma niezwykłą...

Na Warszawskiej Pradze państwo Ródyccy porządkują garderobę. Pieczołowicie wyrzucają zbędne rzeczy, ustawiają niewielkie meble, na drzwiach do garderoby zostaje zawieszona półka, która stwarza kamuflaż. Z ciekawością i z ciągłymi pytaniami patrzy na te działania ich córka Krysia. To działanie nie jest zwyczajne, bo ma służyć uratowaniu dziewczynki.

Poza tym to tajemnica, ta dziewczynka będzie zamknięta w tym mieszkaniu, w tej garderobie, nie może jej zobaczyć nikt obcy.

Cóż to za tajemnicza postać? I jakie okoliczności towarzyszą tej tajemnicy? Wojna, bo ona powołuje do życia różne dziwne, tajemnicze a często straszne rzeczy.

Kiedy dziewczynka Cesia pojawia się w mieszkaniu jest zaskoczona, poruszona i gdyby nie to, że cała jej rodzina została w gettcie, zadowolona,bo to znajomi z ostatnich wakacji. Czas u Państwa Ródycckich nie zawsze był spokojny, a trzeba było się mieć na baczności, w szczególności przed obcymi. Znalazła się i wścibska sąsiadka nachodząca i szperająca, interesowny kuzyn i inni znajomi. Czasami Cesia siedziała w swoim pokoiku/garderobie i czuła się samotnie. Niemniej dała radę, bo takie były czasy. Czasami dowiadywała się okropnych rzeczy o tym co działo się w gettcie, płakała, ale trwała dalej.

Musiała się przeprowadzić do domku babci Uli Ródyckiej. A tam czekała na nią najwspanialsza niespodzianka. Prawdziwy cud, jakich mało zdarzało się podczas wojny.

Historia oparta została na wspomnieniach autorki. Irena Landau odnalazła swoją mamę, przeżył także jej ojciec. Opisała swoje wspomnienia, aby zachować pamięć o tych wydarzeniach i pokazać zachowania ludzi podczas wojny.

Na Warszawskiej Pradze państwo Ródyccy porządkują garderobę. Pieczołowicie wyrzucają zbędne rzeczy, ustawiają niewielkie meble, na drzwiach do garderoby zostaje zawieszona półka, która stwarza kamuflaż. Z ciekawością i z ciągłymi pytaniami patrzy na te działania ich córka Krysia. To działanie nie jest zwyczajne, bo ma służyć uratowaniu dziewczynki.

Poza tym to tajemnica,...

Dobra książka.

Dobra książka.