Najpierw kilka słów o Zagrobnym: to skrupulatny, pracowity policjant, który wprawdzie ma kłopoty z wczesnymi pobudkami, ale nie ma żadnych dziwactw- miejscami sprawia wrażenie wręcz nudnego. Ma dobry kontakt ze swoją dorosłą córką Anią, którą nawet prosi o pomoc i bierze pod uwagę jej opinie. Nie lubi za to swojego podwładnego, Dobosiewicza, który go irytuje.

Komisarz uważa, że sprawa powinna być banalna, a śledztwo jasne i klarowne. Ale czwarty trup w piwnicy niszczy jego koncepcję, to trochę za dużo jak na spokojny Poznań. Do tego ofiarami wypadków bądź morderstw są starsi ludzie, emeryci nie posiadający nic cennego. Kolejne wypadki tym bardziej nie pasują do schematu, powodując u komisarza kryzys wiary w powodzenie śledztwa.

„Bierzesz czyn, szukasz motywu, dopasowujesz do niego człowieka.”

Niestety ta pozycja ma pewne mankamenty. Jest wiele fragmentów książki, które nie rozwijają akcji, szczególnie nudzą żmudne opisy codzienności Zagrobnego (jedzenia, sprzątania). Rozwiązanie zagadki kryminalnej w sumie jak dla mnie było zbyt małostkowe, brak tu brawurowej akcji czy większych emocji.

Jest jednak duża szansa, że cykl autora zyska grono fanów- jak będę miała okazję, przeczytam kolejny tom, by zobaczyć, jak dalej pracuje Zagrobny i czy Dobosiewicz wprowadzi coś intrygującego. Na tą chwilę fanom klasycznym kryminalnych śledztw i pracy policjanta w polskich realiach mogę polecić tytuł „Komisarz Zagrobny i powódź.”

Najpierw kilka słów o Zagrobnym: to skrupulatny, pracowity policjant, który wprawdzie ma kłopoty z wczesnymi pobudkami, ale nie ma żadnych dziwactw- miejscami sprawia wrażenie wręcz nudnego. Ma dobry kontakt ze swoją dorosłą córką Anią, którą nawet prosi o pomoc i bierze pod uwagę jej opinie. Nie lubi za to swojego podwładnego, Dobosiewicza, który go irytuje.

Komisarz...