6.5 Przez kilka ciężkich pierwszych rozdziałów obawiałem się, że będzie to książka z "gatunku" misery lit, pełna taniego emocjonalnego szantażu. Na szczęście się myliłem.

Epistolarna konstrukcja w połączeniu z wykorzystaniem afroamerykańskiego dialektu nadaje całej powieści i jej głównej bohaterce autentyczności. Postacie, zarówno pierwszo- (w szczególności Celie), jak i drugoplanowe, są wiarygodne i różnorodne. Poruszana tematyka - m.in. roli kobiet w domu i społeczeństwie, homoseksualizmu oraz segregacji rasowej - jest przedstawiona w angażujący, mądry i przekonujący sposób.

Uczucie bohaterki do innej kobiety widać w momentach cichej fascynacji, tak subtelnych, że aż można poczuć jej motylki w brzuchu. Rasistowskie postawy białych nie są charakteryzują się bezpośrednią wrogością, a można je opisać jako poczucie wyższości i kontroli.

Zbyt małą uwagę poświęcono Celie względem reszty osób. Zdaję sobie sprawę, że wcielenie tak wielu postaci miało na celu ukazanie różnych problemów, z jakimi mierzyły się w tamtych czasach kobiety, ale odbiło się to trochę na portrecie głównej bohaterki.

Ponadto gdzieś w połowie dochodzi perspektywa jej siostry - Nettie. Ożywiło to akcję i było niezbędne, żeby emocjonalnie cała historia odpowiednio wybrzmiała. Niestety, w tym przypadku skupiono się na wątku, który ma mały związek z resztą powieści i który bez żadnej straty mógłby zostać całkowicie wycięty.

Dokuczliwy był też brak dat lub czegokolwiek, co umożliwiałoby dokładniej rejestrować przebieg czasu. Rzeczy się dzieją, a nie wiadomo kiedy bohaterka ma 20, 30, a kiedy (i czy w ogóle) 40 lat.

Może gdyby akcenty zostały rozłożone inaczej, byłoby lepiej.

6.5 Przez kilka ciężkich pierwszych rozdziałów obawiałem się, że będzie to książka z "gatunku" misery lit, pełna taniego emocjonalnego szantażu. Na szczęście się myliłem.

Epistolarna konstrukcja w połączeniu z wykorzystaniem afroamerykańskiego dialektu nadaje całej powieści i jej głównej bohaterce autentyczności. Postacie, zarówno pierwszo- (w szczególności Celie), jak i...