Kolor purpury

Życie listami pisane


"Kolor purpury" to niezwykle poruszająca historia Celi opisana w formie listów skierowanych najpierw do Boga, później do Nettie, siostry głównej bohaterki. Kobieta opowiada o swoim życiu w prosty sposób; wydaje się dziwnie pogodzona ze swoim losem i przyjmuje na swoje barki kolejne krzyże bez słowa skargi. Nigdy nie zaznała miłości, jedyną osobą jej bliską była ukochana siostra, z którą straciła kontakt. Dopiero, gdy poznaje kochankę męża, coś się w niej budzi. Cuksa Avery pomaga Celi odnaleźć na nowo sens życia, a przede wszystkim pomaga jej zawalczyć o samą siebie.
To książka, która pozostawia po sobie ślad i o której nie da się zapomnieć. Powieść nie tylko skupia się na losach Celi, lecz również dotyka problemów, z jakimi musiały (właściwie dalej muszą) borykać się na co dzień. Wspaniale pokazana była tutaj siła bohaterek, które na pewnym etapie życia postanawiają zmienić swoje życie, zawalczyć o siebie i lepsze jutro.
Podobał mi się sposób, w jaki została napisana książka, chociaż ciężko czytało się z powodu gwary. Listy pisane przez Celię nadały bardziej osobistego charakteru tej powieści - mocniej zżyło się z bohaterką oraz całą historią.
Na "Kolor purpury" polowałam już od jakiegoś czasu, przeczuwając, że to książka, która zrobi na mnie wrażenie. I tak też się stało. Jest wspaniała - bolesna, ale bardzo prawdziwa. Nie bez powodu stała się klasyką literatury. Zdecydowanie jest to książka warta przeczytania.

Życie listami pisane


"Kolor purpury" to niezwykle poruszająca historia Celi opisana w formie listów skierowanych najpierw do Boga, później do Nettie, siostry głównej bohaterki. Kobieta opowiada o swoim życiu w prosty sposób; wydaje się dziwnie pogodzona ze swoim losem i przyjmuje na swoje barki kolejne krzyże bez słowa skargi. Nigdy nie zaznała miłości, jedyną osobą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść Alice Walker z 1982 r. jest laureatem nagrody Pulitzera. Przyczyniła się do tego w dużej mierze tematyka książki dotykająca takich problemów jak rasizm, równouprawnienie kobiet czy postkolonialny wyzysk. Jednakże czy poza ważną tematyka jest tu coś więcej?

Akcja rozgrywa się na początku XX w. w USA. Główna bohaterka to młoda czarnoskóra dziewczyna, która zostaje wydana za starszego od siebie mężczyznę, który źle ją traktuje. Wszystko zaczyna się jednak zmieniać, kiedy do domu wprowadza się podstarzała piosenkarka Shug Avery, która zaczyna mieć wpływ na dziewczynę.

Pierwsza połowa książki jest naprawdę wstrząsająca. Pokazane tu jest ludzkie okrucieństwo, nierówności społeczne i bieda. Model rodziny tu przedstawiony jest bardzo toksyczny. Na dodatek wydaje się, że nie ma żadnej ucieczki z tej beznadziei. Od czasu do czasu pojawiają się bardziej pozytywne czy niezależne osoby, ale one też albo stają się niemal równie bezduszne albo zostają zgniecione przez szarą rzeczywistość.

Kontrast do tego pozornie stanowią losy siostry głównej bohaterki, która jako misjonarka wyjeżdża do Afryki. Tubylcy nie są tutaj demonizowani czy idealizowani, ale są zwykłymi ludźmi z bardzo specyficzną mentalnością. Na początku jest tu bardziej przyjaźnie niż w Ameryce. Jednakże szybko okazuje się, że wyzysk i niesprawiedliwość również tutaj zawitały, a na dodatek łatwo można ulec śmiertelnym chorobom.

Na tle tak mocnego obrazu świata przedstawionego dosyć dziwnie wypada druga połowa książki. Podobało mi się jak zarysowano tutaj przebojową Shug Avery, która sprawia, że kobiece postacie zyskują więcej pewności siebie. Poza tym jedna z negatywnych postaci zostaje tu pogłębiona pod względem psychologicznym. Jednakże w pewnym momencie postacie radzą sobie nienaturalnie wręcz dobrze i przestają popełniać jakiekolwiek błędy. Zakończenie robi się tak przesłodzone i ckliwe, że aż trudno mi było uwierzyć, że pisała je ta sama osoba, co pierwszą część książki.

Książka broni się przede wszystkim bardzo obrazowym ukazaniem trudnych tematów, które niestety ciągle są aktualne. Niestety całość się trochę rozłazi pod koniec, przez co czytelnik zdaje sobie sprawę, że ma do czynienia jedynie z fikcją.

Powieść Alice Walker z 1982 r. jest laureatem nagrody Pulitzera. Przyczyniła się do tego w dużej mierze tematyka książki dotykająca takich problemów jak rasizm, równouprawnienie kobiet czy postkolonialny wyzysk. Jednakże czy poza ważną tematyka jest tu coś więcej?

Akcja rozgrywa się na początku XX w. w USA. Główna bohaterka to młoda czarnoskóra dziewczyna, która zostaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobała mi się ta książka. Na pewno warto ją znać. otwiera oczy na pewne kwestie.

Podobała mi się ta książka. Na pewno warto ją znać. otwiera oczy na pewne kwestie.

Pokaż mimo to

Bardzo mi się spodobał stylizowany język, którego używa główna bohaterka. Czasami język taki powoduje kłopoty z czytaniem (trzeba dokładnie czytać wymyślne nieraz słowa), ale tutaj zupełnie mi nie przeszkadza. Świetne są niedomówienia, które pozwalają się tylko domyślać ciągu zdarzeń, dopowiadać sobie to, co się wydarzyło. Wciągająca lektura.

Bardzo mi się spodobał stylizowany język, którego używa główna bohaterka. Czasami język taki powoduje kłopoty z czytaniem (trzeba dokładnie czytać wymyślne nieraz słowa), ale tutaj zupełnie mi nie przeszkadza. Świetne są niedomówienia, które pozwalają się tylko domyślać ciągu zdarzeń, dopowiadać sobie to, co się wydarzyło. Wciągająca lektura.

Pokaż mimo to

Kolejny raz przekonuję się, że prostolinijna literatura mnie nie wciąga. Przeczytałam, żeby odbębnić. Niestety. Temat sam w sobie bardzo ciekawy, jednak realizacja.... Celowe błędy mi nie przeszkadzały, nawet fajnie i zabawnie się czytało. Ponadto wiało nudą pomimo, że formę literacką jaką są listy zawsze uważam za odskocznię. A tu zawód.

Powolna akcja, oczywiste stwierdzenia i prawdy życiowe, prosty język. Nie było nad czym się zastanawiać.
Nie polecam

Kolejny raz przekonuję się, że prostolinijna literatura mnie nie wciąga. Przeczytałam, żeby odbębnić. Niestety. Temat sam w sobie bardzo ciekawy, jednak realizacja.... Celowe błędy mi nie przeszkadzały, nawet fajnie i zabawnie się czytało. Ponadto wiało nudą pomimo, że formę literacką jaką są listy zawsze uważam za odskocznię. A tu zawód.

Powolna akcja, oczywiste...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żeby powstała dobra literatura, wcale nie potrzeba wymuskanych zdań i pięknych bohaterów. „Kolor purpury” w dużej części stanowią listy Celii, Afroamerykanki i półanalfabetki, pisane najpierw do Boga, potem do siostry Nettie. Wielkie brawa dla tłumacza za ten trud – czytelnik zaś staje przed niemałym wyzwaniem, ponieważ dość ciężko czyta się ten mocno potoczny tekst naszpikowany błędami ortograficznymi. W przeciwieństwie do stylu Celii stoją listy Nettie, osoby lepiej wykształconej i oczytanej.

Czy więc pomimo tych trudności warto sięgnąć po „Kolor purpury”? Oczywiście! Autorka pokazuje dramat głównej bohaterki, której życie zdaje się być pozbawione sensu i usłane kamieniami, dopóki nie poznaje Cuksy. Dopiero druga kobieta pozwala odkryć Celii własną wartość i zawalczyć o siebie.

Powieść ta opowiada też o innych dramatach osób czarnoskórych. Nettie wraz z zaprzyjaźnioną rodziną udaje się na misję do Afryki. Tam poznaje nie tylko trudy życia tubylców, ich nierówną walkę z białymi imperialistami o swoją ziemię. Jest to też powieść o dramacie samych Afroamerykanów, którzy decydują się powrócić do kraju swoich praojców. W Ameryce są traktowani jak ludzie gorszego sortu, w Afryce jako obcy.

Mój ulubiony fragment powieści? To scenka opowiedziana przez Nettie, kiedy ta była w Anglii u pewnej damy z wyższych sfer, misjonarki, która chwaliła się medalem otrzymanym za swoją działalność od króla Leopolda. Młody prawnik nie wytrzymał i uświadomił ją, jakich czynów dopuszczał się rzeczony Leopold i stwierdził, że medal ten to niejako wzięcie współodpowiedzialności za te czyny… Pokazuje to z jednej strony nieświadomość wyższych klas, a może i przymykanie oczu na rzeczywistość.

„Kolor purpury” to też książka o dochodzeniu do szczęścia, o ustawianiu sobie życia, ale i o przyjmowaniu tego, co zgotował nam los. To przejmująca i mądra lektura.

Żeby powstała dobra literatura, wcale nie potrzeba wymuskanych zdań i pięknych bohaterów. „Kolor purpury” w dużej części stanowią listy Celii, Afroamerykanki i półanalfabetki, pisane najpierw do Boga, potem do siostry Nettie. Wielkie brawa dla tłumacza za ten trud – czytelnik zaś staje przed niemałym wyzwaniem, ponieważ dość ciężko czyta się ten mocno potoczny tekst...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele wzruszeń, przemyśleń, emocji dostarczyła mi ta książka. Nie czytało się łatwo - ze względu na brutalną treść i sposób przekazu treści (stylizacja na zapiski osoby niezbyt wprawnie posługującej się językiem). Zostanie jednak w mojej pamięci na zawsze.

Wiele wzruszeń, przemyśleń, emocji dostarczyła mi ta książka. Nie czytało się łatwo - ze względu na brutalną treść i sposób przekazu treści (stylizacja na zapiski osoby niezbyt wprawnie posługującej się językiem). Zostanie jednak w mojej pamięci na zawsze.

Pokaż mimo to

Piękna książka. Trzeba umieć ją przeczytać. To nie jest lektura do ciasteczek i kawki z mlekiem. Czytałam kilka razy, jedna z ważniejszych pozycji w mojej biblioteczce.

Piękna książka. Trzeba umieć ją przeczytać. To nie jest lektura do ciasteczek i kawki z mlekiem. Czytałam kilka razy, jedna z ważniejszych pozycji w mojej biblioteczce.

Pokaż mimo to

Historia poruszająca, ale w połowie zaczęła tracić moją uwagę.

Historia poruszająca, ale w połowie zaczęła tracić moją uwagę.

Pokaż mimo to

100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią.
nr.29, 2019
👍Arcydzieło👍

100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią.
nr.29, 2019
👍Arcydzieło👍

Pokaż mimo to