Opowieść o tym, że kobiety kochają drani i co z tego wynika. Obudowana niby baśnią, niby mitem historia trzech sióstr i ich ciotki, których wzajemna miłość została wystawiona na próbę przez głupie i niczym nie poparte uczucie do człowieka znikąd, które spowodowało lawinę dziwnych zdarzeń.
Niewielkie miasteczko gdzieś w Irlandii, maleńki pub, w którym spotykają się lokalni mieszkańcy, którzy znają się jak łyse konie i wiedzą o sobie wszystko. Do tego pubu w tej mieścinie przybywa mężczyzna i opowiada wymyśloną historię. Co kilka wieczorów raczy bywalców fragmentem opowieści, a w międzyczasie korzysta z towarzystwa przychylnych mu ludzi (głównie kobiet). Jedną z pierwszych, która zapałała sympatią do przybysza, jest Fiona – jedna z trzech sióstr, której życie nie oszczędzało, która wychowywała się właściwie sama z siostrami i dla której Jim stał się obiektem pożądania. Jest tajemniczy, dziki, inny, do tego zdaje się świetnie ją rozumieć i spełniać jej fantazje. Jednak mężczyzna nie jest tajemniczy bez powodu – chowa przed światem swoje sekrety, a przy okazji spędzanie czasu z miejscowymi kobietami również ma drugie dno. Kiedy jego prawdziwe oblicze zacznie wychodzić na wierzch wiele złego wydarzy się w miasteczku i wiele osób ucierpi na tej relacji.
Ta książka bardzo mi się podobała z kilku powodów. Po pierwsze dwie linie fabularne. Mamy tu i teraz czyli śledzimy poczynania Jima zaplątanego w pewne wydarzenia, ale słuchamy również historii, jaką Jim opowiada mieszkańcom w pubie. Obie warstwy są równie ważne (kto czytał, ten wie) i obie są ciekawie poprowadzone. Bardzo sprytnym zabiegiem było wprowadzenie tej warstwy – powiedzmy – baśniowej, ponieważ to zdecydowanie urozmaica powieść i uatrakcyjnia fabułę. Inaczej ta książka byłaby jak jedna z wielu.
Po drugie polubiłam tych bohaterów – wszystkie trzy siostry są świetne. Każda ma swoją historię, swój charakter, własną siłę, ale wszystkie łączy bardzo silna więź. Ta więź jest najważniejszą relacją i w moim życiu, więc to na pewno rzutowało na moim postrzeganiu dziewczyn, ale też siostrzeństwo jest dość rzadko poruszanym tematem, a tutaj stanowi trzon. Polubiłam ich ciotkę – nieco zagubioną, samotną, opuszczoną kobietę, którą zupełnie nikt się nie interesował, dopóki nie pojawił się Jim. Miałam też dużo sympatii do Jima – bo kobiety kochają drani. Ale nie tylko z tego powodu. Było w nim coś, co rozumiałam na swoim poziomie wrażliwości, co docierało do mnie jako człowieka. Poznajcie Jima, przekonacie się o czym mówię. Chyba najmniej lubianą przeze mnie postacią jest miejska policjantka, ale wiadomo, że takie osobowości są potrzebne do skomplikowania sytuacji w powieści. Moerk wszystkich przedstawia w bardzo ciepłych barwach. Odniosłam wrażenie, że nie ma tam zła w czystej postaci, chociaż wiele złego dzieje się wokół.
Po trzecie książkę czyta się świetnie. Płynie się przez kolejne strony, czeka się co wydarzy się dalej. Mnie zaangażowała, chciało mi się po nią sięgać, chciałam poznać całą historię. To dla mnie bardzo ważne.
Moerk nie jest w Polsce jakimś popularnym autorem, dlatego myślę sobie, że pisanie o takiej książce (mniej znanej, raczej niszowej) trochę poszerzy krąg zainteresowanych i skłoni do czytania rzeczy nie tylko z top-ek bestsellerów i nie tylko propagowanych przez blogerów. Warto czasem poeksperymentować z czymś mało rozchwytywanym, żeby znaleźć dla siebie coś wartościowego. Ja tak odkrywam wiele perełek. Wam też polecam! Kochanego Jima również :)

Opowieść o tym, że kobiety kochają drani i co z tego wynika. Obudowana niby baśnią, niby mitem historia trzech sióstr i ich ciotki, których wzajemna miłość została wystawiona na próbę przez głupie i niczym nie poparte uczucie do człowieka znikąd, które spowodowało lawinę dziwnych zdarzeń.
Niewielkie miasteczko gdzieś w Irlandii, maleńki pub, w którym spotykają się lokalni...