Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powieści kryminalnej, w której przez 90% nie dzieje się dosłownie NIC. To nie tylko rezultat słabej fabuły, ale również tzw. cywilnego “śledztwa”, tym razem prowadzonego przez lekarkę i kelnerkę. Przy takiej konstrukcji zwykle włącza mi się żółta lampka ostrzegawcza, ale w tym przypadku powinna od razu świecić na czerwono.
Obie panie, niezależnie od siebie, próbują ustalić tożsamość pacjenta zamordowanego w szpitalu i jak można było oczekiwać, robią to na wzór psa usiłującego schwytać własny ogon, wykonując niezliczoną ilość ruchów, nie zbliżając się ani na krok do celu.
W obliczu całkowitej bezradności dzielnych “śledczych” i w obawie, że brnąc dalej w tym stylu niebawem jego powieść osiągnie objętość “Chłopów” Reymonta, autor zlitował się nad czytelnikami i na kilkudziesięciu ostatnich stronach łopatologicznie wyłożył swój fabularny zamysł. Jest to zabieg, którego nie znoszę w powieściach kryminalnych, bo mało któremu pisarzowi udaje się go sprawnie przeprowadzić. Wójcikowi się nie udało, zniesmaczył mnie do reszty.
Jeśli do tego dodać brak realizmu i całą masę absurdów z brawurowym podejściem do roli świadka koronnego czy “przykrywkowca” na czele, to okazuje się, że po stronie plusów mogę zapisać jedynie atrakcyjną okładkę i chwytliwy tytuł. Cała reszta to złodziej czasu.
Odradzam.

Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powieści kryminalnej, w której przez 90% nie dzieje się dosłownie NIC. To nie tylko...