Czytana ponownie po latach autobiografia czołowego dysydenta w Rosji Sowieckiej epoki Chruszczowa i Breżniewa. Tak naprawdę to dysydentów była tam mała grupka, a władze się z nimi nie patyczkowały: więzienie albo szpital psychiatryczny. I może najbardziej wstrząsający jest tam obraz tego jak z przeciwników ustroju robiono chorych psychicznie bo przecież przeciwnik ZSRR nie może być zdrowy na umyśle. Mamy tu portret cynicznego do szczętu psychiatry Łunca (o ile wiem, nigdy mu z głowy włos nie spadł) i opis koncepcji schizofrenii bezobjawowej. W sumie przedstawienie straszliwych warunków przebywania w radzieckiej psychuszce to największy walor tej książki. No i są jeszcze łagry, autor dokładnie opisuje straszne warunki życia w nich i trudną walkę z naczalstwem w obronie swojej godności, prawdę mówiąc te historie są jak z czasów stalinowskich. Książka jest świetnie napisana, czyta się ją jak powieść sensacyjną.

Czytana ponownie po latach autobiografia czołowego dysydenta w Rosji Sowieckiej epoki Chruszczowa i Breżniewa. Tak naprawdę to dysydentów była tam mała grupka, a władze się z nimi nie patyczkowały: więzienie albo szpital psychiatryczny. I może najbardziej wstrząsający jest tam obraz tego jak z przeciwników ustroju robiono chorych psychicznie bo przecież przeciwnik ZSRR nie...