Jak wśród ogromnej ilości książek znaleźć te, które zostaną z nami na dłużej? Lawiny reportaży, hałdy młodzieżówek, ogromne stosy literatury pięknej. Każdy, kto dłużej zajmuje się poszukiwaniem najpiękniejszych pereł, wie, że te najlepsze tak naprawdę wyglądają dość niepozornie. Chowają się na półkach za grubymi tomami znanych autorów i nieśmiało wyglądają za czytelnikami. I właśnie taką książką jest „Hard Land” – nieśmiałą na półce, a w środku dosadną historią o dorastaniu, która zachwyci niejednego miłośnika literatury.

„Tego lata zakochałem się, a moja matka umarła”.

Sam to nastolatek i jak sam o sobie mówi – dziwak. Nie ma przyjaciół, zamiast imprez woli siedzieć w swoim pokoju, by grać na gitarze. Chłopak, który je śniadanie ze śmiercią. Jego mama jeszcze niedawno walczyła z rakiem i choć udało jej się go pokonać, lekarze od razu zaznaczyli, że chorzy już zawsze będą musieli oglądać się za plecy, bo śmierć nie odchodzi, a robi tylko krok do tyłu. Sytuacja zmienia się, gdy Sam podejmuje pracę w miejscowym kinie. W końcu zaczyna nawiązywać głębsze relacje z innymi i po raz pierwszy się zakochuje.

Wejście ze świata dzieciństwa do gwałtownych lat nastoletnich zawsze przypomina gwałtowne zderzenie z taflą wody po skoku ze sporej wysokości. Gdy jeszcze trzeba zderzyć się z osamotnieniem i osobistą tragedią – przypomina to raczej walkę z huraganem, ale bez łódki. I właśnie o tym jest ta opowieść. O ciągłej walce w poszukiwaniu siebie, walce z żałobą, która momentami zagarnia dla siebie wszystko, o relacjach, które zaciskają się mocniej, by za chwilę znów się rozluźnić. Kto starszy, przy lekturze tej powieści z pewnością przypomni sobie swoje nastoletnie lata. Bo ona trochę właśnie taka jest, przypominająca ten okres życia ze wszystkimi jego spadkami i wzniesieniami.

I choć w tej powieści nie brakuje tragedii, o czym ostrzega nas już pierwsze zdanie, to po jej zakończeniu pierwsze słowo, jakie się nasuwa, to „ciepła”. Bo choć opis książki wydaje się przypominać wiele innych historii, które już zostały przeczytane parokrotnie, to Benedict Wells tchnął w tę doskonale znaną opowieść coś nowego. Ogrom serca, niepewności i wszystkich tych uczuć, które na pewnym etapie życia targają każdym nastolatkiem. A także zbiór poezji, który autor wplótł w swoją fabułę, niezwykle błyskotliwe postacie, które szybko stają się bliskie również czytelnikowi. To trzymanie kciuków tak mocno, że bieleją kłykcie, byle im się wszystko udało – dokładnie tak, jakby to byli nasi przyjaciele.

Na pierwszy rzut oka „Hard Land” to nic nowego, nic innowacyjnego, a jednak jestem pewna, że za parę miesięcy niejedna osoba będzie mogła nazwać ją najlepszą książką tego roku. Zdecydowanie nie powinniście pozwolić, żeby ta książka wam umknęła.