Z tej książki najbardziej zapamiętam morze alkoholu. Dziwię się, że zajmuje on tak dużo miejsca w tej książce. Ze swojego pobytu w Gruzji mam inne doświadczenia, choć zwiedzałam nie rowerem, a pieszo i marszrutkami. To piękny kraj, ludzie różni, i życzliwi i obojętni, do złych się nie pchałam i omijałam, ale ze swojej podróży mam dobre wspomnienia urody gruzińskiego krajobrazu, pięknych zabytków, smacznego jedzenia. Mam też w pamięci ośrodki dla uchodźców z terenów zajętych przez Rosję oraz rozwalającą się starą drewnianą zabudowę Tbilisi. I zapadła mi w pamięć niezaprzeczalna godność Gruzinów. Z jednym się zgodzę z autorką: czurczele są stanowczo przereklamowane:)
Dla mnie jest w tej książce za mało prawdziwej Gruzji, takiej jaką poznałam. Nie twierdzę, że ta Gruzja, której doświadczyła autorka nie jest prawdziwa, ale pijani kierowcy i notable nie stanowią wizytówki tego kraju, nie widzę sensu uwieczniania ich w książce, jest wiele ciekawszych tematów, których autorka nie podjęła.

Z tej książki najbardziej zapamiętam morze alkoholu. Dziwię się, że zajmuje on tak dużo miejsca w tej książce. Ze swojego pobytu w Gruzji mam inne doświadczenia, choć zwiedzałam nie rowerem, a pieszo i marszrutkami. To piękny kraj, ludzie różni, i życzliwi i obojętni, do złych się nie pchałam i omijałam, ale ze swojej podróży mam dobre wspomnienia urody gruzińskiego...