Zapiski w formie pamiętnika i zdjęcia (przedstawiające najczęściej zupełnie codzienne sytuacje) pozwalają odczuć klimat Nepalu i tamtejszego stylu życia. Przeczytałabym więcej o przypadkach medycznych w klinice, za to w pewnym momencie powtarzające się opisy zaczęły mnie nudzić.

Zapiski w formie pamiętnika i zdjęcia (przedstawiające najczęściej zupełnie codzienne sytuacje) pozwalają odczuć klimat Nepalu i tamtejszego stylu życia. Przeczytałabym więcej o przypadkach medycznych w klinice, za to w pewnym momencie powtarzające się opisy zaczęły mnie nudzić.

Jak ja lubię takich autorów! Takie zwyczajne baby, które z niejednego pieca chleb jadły. Które wiedzą, czego chcą od życia. Podziwiam panią Annę za jej determinację, za to, że pojechała do Nepalu pracować i uczyć się, a nie po prostu się powłóczyć. Przy okazji, zwiedzała, trenowała boks, a przede wszystkim poznała Nepalczyków, tak od kuchni, w domowych pieleszach i to jest coś, czego nigdy nie uda się zwykłemu turyście, wpadającemu na tydzień lub dwa do Katmandu. Ogromny szacunek należy jej się za wykonaną pracę na oddziale chirurgicznym, za to, że na ten wyjazd musiała sama zarobić. Od książki ciężko się oderwać. Napisana jest dobrze, choć były momenty, gdy miałam wrażenie, że ktoś zabrał mi puentę historii, że coś miało być jeszcze dodane, lecz autorka o tym zapomniała, bądź nie zdążyła. Za to wspaniałym uzupełnieniem tekstu są zdjęcia. Polecam.

Jak ja lubię takich autorów! Takie zwyczajne baby, które z niejednego pieca chleb jadły. Które wiedzą, czego chcą od życia. Podziwiam panią Annę za jej determinację, za to, że pojechała do Nepalu pracować i uczyć się, a nie po prostu się powłóczyć. Przy okazji, zwiedzała, trenowała boks, a przede wszystkim poznała Nepalczyków, tak od kuchni, w domowych pieleszach i to jest...

Książka typowo podróżnicza. Jeśli ktoś oczekuje opowieści o podróży do odległego Nepalu, opisu życia w tamtejszych warunkach, zwyczajów, kontaktów z ludźmi z zupełnie innego kręgu kulturowego, to jak najbardziej książka jest warta polecenia (obrazu świetnie dopełniają liczne fotografie).
Jeżeli ktoś za sprawą tytułu oczekuje opowieści o medycynie w Nepalu to będzie zawiedziony. Wątków szpitalnych i medycznych jest tam niezwykle mało, co moim zdaniem pozostawia pewien niedosyt, tym bardziej, że książek medyczno-podróżniczych jest mało.

Książka typowo podróżnicza. Jeśli ktoś oczekuje opowieści o podróży do odległego Nepalu, opisu życia w tamtejszych warunkach, zwyczajów, kontaktów z ludźmi z zupełnie innego kręgu kulturowego, to jak najbardziej książka jest warta polecenia (obrazu świetnie dopełniają liczne fotografie).
Jeżeli ktoś za sprawą tytułu oczekuje opowieści o medycynie w Nepalu to będzie...

Książka jest zarazem genialna i straszna. Podziwiam autorkę, która ją napisała, która przeżyła to wszystko, która pomogła tylu ludziom, a jednocześnie zazdroszczę odwagi, doświadczenia i umiejętności. Młoda dziewczyna zdobyła się na odwagę aby wyjechać do Nepalu leczyć ludzi. Młody, dopiero co wyszkolonych chirurg, trafia do zupełnie innego świata, innych standardów. Standardów, które są przeraźliwie złe. Brak leków, opatrunków, brak zachowania higieny. Autorka z wielką dokładnością opisuje przebieg operacji, ucinanie kończyn podczas gdy pacjent budzi się, opatrywanie ran, które spowodowane są poparzeniem, cierpieniem ludzi, często bardzo maleńkich dzieci.
Ale nasza młoda chirurgica nie tylko leczy, ale również zwiedza. Świat, w którym żyją ci wszyscy chorzy ludzie, jest światem bardzo pięknym, egzotycznym. Jeżeli ktoś kto wyjeżdża do pracy za granicę, powie mi, ze nie ma czasu na zwiedzanie, odpowiem mu: "bull shit". Skoro moze chirurgica, możecie i wy!

Książka jest zarazem genialna i straszna. Podziwiam autorkę, która ją napisała, która przeżyła to wszystko, która pomogła tylu ludziom, a jednocześnie zazdroszczę odwagi, doświadczenia i umiejętności. Młoda dziewczyna zdobyła się na odwagę aby wyjechać do Nepalu leczyć ludzi. Młody, dopiero co wyszkolonych chirurg, trafia do zupełnie innego świata, innych standardów....

Ostatnio coraz częściej przyłapuję się na tym, że chętnie sięgam po reportaże, biografie, literaturę faktu. Do tej książki zachęciła mnie przede wszystkim okładka, choć już sam tytuł intryguje, przyznajcie sami. Miałam spore oczekiwania wobec tej lektury, a ona w pełni je wszystkie spełniła. Zacznę może od powiedzenia Wam paru słów o tym, jak świetnie została wydana. Naprawdę miło jest widzieć, że wydawnictwo nie szczędziło środków na książkę, okładka jest fantastyczna, przykuwa uwagę żywymi kolorami i nieprzypadkowymi wzorami. Całość liczy niemal 400 stron i zawiera mnóstwo ciekawych zdjęć, co stanowi ogromny atut, doskonałym dopełnieniem jest twarda, solidna oprawa. W środku jest jeszcze lepiej, wierzcie mi!

"Patrzyłam zdumiona, jak wylewa z miski zupę, polewając nią ryż.
A potem jej palce i wreszcie cała dłoń zanurzyły się w jedzeniu.
Mieszała i ściskała, jakby chciała ulepić jednolitą masę.
Potem uformowała z palców coś na kształt łopatki i zaczęła wiosłować
od kopy ryżu do ust i z powrotem. Mój własny obiad stanął mi w gardle.
Spojrzałam po twarzach zebranych, ale oni nie widzieli w tym sposobie jedzenia
nic dziwnego."



http://www.bookparadise.pl/2018/06/chirurgica-w-nepalu-anna-koodziejska.html

Ostatnio coraz częściej przyłapuję się na tym, że chętnie sięgam po reportaże, biografie, literaturę faktu. Do tej książki zachęciła mnie przede wszystkim okładka, choć już sam tytuł intryguje, przyznajcie sami. Miałam spore oczekiwania wobec tej lektury, a ona w pełni je wszystkie spełniła. Zacznę może od powiedzenia Wam paru słów o tym, jak świetnie została wydana....

Nigdy nie trzeba mnie namawiać na książki podróżnicze, bo uwielbiam je i czytam jak tylko mam okazję. Kiedy Wydawnictwo Vesper zaproponowało mi zrecenzowanie książki Anny Kołodziejskiej Chirurgica w Nepalu od razu się zdecydowałam i muszę na wstępie powiedzieć, że to była bardzo dobra decyzja.

Anna Kołodziejska jest z zawodu lekarzem-chirurgiem. Ukończyła studia na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi i pracuje w Wielospecjalistycznym Szpitalu Miejskim im. Józefa Strusia w Poznaniu. Prowadzi blog o tematyce medycznej draniamed, pisze artykuły dla czasopisma lekarskiego Służba Zdrowia, a do tego uprawia sztuki walki (taekwondo, kickboxing, boks),chodzi po górach, lata paralotnią, jeździ na rowerze, podróżuje i pisze książki. Podróż rowerową po Gruzji opisała w książce Gruzja welocypedem, a wyprawę i pracę w Nepalu w książce Chirurgica w Nepalu.

Anna Kołodziejska wyjechała do Nepalu, by pomagać w szpitalu zajmującym się leczeniem najtrudniejszych przypadków poparzeń i rozszczepów podniebienia oraz brać udział w wyjazdowych obozach chirurgicznych, które niosły pomoc ludziom niemogącym dotrzeć do kliniki. Na początku opisuje ekscytację i radość związaną z wyjazdem, a później codzienność i pracę w Nepalu, który jest kolorowy, gwarny i całkiem odmienny od krajów europejskich. Trudno zrozumieć niektóre zachowania Nepalczyków, a w pracy chirurga trzeba się z nimi zmierzyć. W Nepalu ludzie zapominają o poczuciu czasu, a obowiązki są abstrakcją. Trudne warunki bytowe, odmienna kultura, kłopoty z komunikacją nie załamały dr Anny, która w myślach dodawała sobie odwagi i powtarzała ciągle ,,Dam radę". Funkcjonując w zupełnie innej kulturze, czuję się, jakbym uczyła się życia od nowa. Niektóre zachowania przychodzą mi całkiem gładko, inne ani trochę. Prawie każdego dnia z zespołem chirurgów toczyła zawziętą walkę o życie pacjentów i coraz bardziej przyzwyczajała się do atmosfery panującej w Nepalu.

Doświadczenia Anny Kołodziejskiej pokazują jak odmienne są warunki pracy chirurgów w Nepalu i Europie. W Nepalu sale szpitalne liczą po dwadzieścia pięć łóżek. Przy chorych siedzą na pudłach lub podłodze całe rodziny. Niektórzy kładą się z chorym do łóżka, inni śpią na podłodze. Na balustradach suszą pranie. Bandaże są prane, suszone i znów trafiają na blok operacyjny. Lekarze nie radzą sobie z leczeniem bólu tak jak w Europie. Zdarza się, że pacjenci wybudzają się podczas zabiegów. Operuje się w stresie, kiedy z ust chorego dobiegają okrzyki bólu. Czasem trzeba mocno trzymać kończyny, powstrzymując wierzganie. Każdy pacjent tworzy odrębną historię, często tragiczną, bolesną. Zdeformowane ciała, poparzone twarze, zmagania z odrażającym wyglądem, nową sytuacją. Trudno poradzić sobie z emocjami, gdy wokół tyle cierpienia.

Warunki bytowe w Nepalu szokują Europejczyków na każdym kroku. Katmandu-stolica Nepalu jest przepełniona ludźmi, brudna, z górami śmieci. Wąskie drogi bez asfaltu, dziurawe, dźwięki klaksonów bez przerwy, wszędzie gwarno i głośno. Budynki wybudowane bez składu i ładu, obok siebie stoją bloki z cegły, małe chaty, szałasy z blachy lub wyschniętej trawy. Ludzie leżą na poboczach drogi, odpoczywają w kurzu. Wszędzie brud, a piasek chrzęści między zębami. Lokalne autobusy jeżdżą bez rozkładów jazdy i tabliczek dokąd jadą, z ludźmi upchanymi ciało przy ciele, bez luk...z otwartymi drzwiami i pasażerami łapiącymi się barierek. Różnic kulturowych i bytowych jest mnóstwo, a wszystkie opisane przez autorkę ze szczerością i humorem.

Pierwsze co urzeka w Chirurgicy w Nepalu, gdy bierze się ją do ręki, to piękne i bardzo staranne wydanie. Kolorowe zdjęcia, twarde okładki, bardzo dobry jakościowo papier, przemyślane detale. Uważam, że każda publikacja o tematyce podróżniczej tak powinna być wydana. Drugi atut, to treść-relacja z podróży i pracy w Nepalu napisana przystępnie, szczerze, z humorem, pełna autentycznych emocji. Z czystym sercem polecam:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

Nigdy nie trzeba mnie namawiać na książki podróżnicze, bo uwielbiam je i czytam jak tylko mam okazję. Kiedy Wydawnictwo Vesper zaproponowało mi zrecenzowanie książki Anny Kołodziejskiej Chirurgica w Nepalu od razu się zdecydowałam i muszę na wstępie powiedzieć, że to była bardzo dobra decyzja.

Anna Kołodziejska jest z zawodu lekarzem-chirurgiem. Ukończyła studia na...