POCZĄTKI ZIELONEJ PIERŚCIENIA MOCY

Każdy fan komiksu zna niejedną ekranizację opowieści obrazkowych, którą najchętniej by zapomniał. Green Lantern z 2011 roku zdecydowanie do nich należy, choć wraz z upływem czasu – jak i do wielu innych tego typu produkcji – zaczynam przekonywać się do niej coraz bardziej. Może dlatego, że już przywykłem do całości i doskonale wiem, czego się spodziewać? A może, coraz lepiej znając bohaterów, ich historie i uniwersum, dostrzegam rzeczy, których wcześniej nie zauważałem? Nie ma to większego znaczenia, bo zamiast oglądać owe produkcje, lepiej sięgnąć po komiksowe pierwowzory, takie jak ten. Co prawda twórcy filmu pierwszą wersję scenariusza skończyli tuż przed ukazaniem się niniejszej fabuły, ale w późniejszych fazach zdecydowanie miała ona wpływ na ostateczny kształt kinowego obrazu. Z tym, że to, co czytelnikom serwuje tu duet Johns / Reis, to rzecz o wiele od niego lepsza, wciągająca, znakomicie wykonana i przede wszystkim pokazująca, że w postaci Szmaragdowego Latarnika drzemie naprawdę duży potencjał.

Teraz Hal Jordan jest jednym z najpotężniejszych bohaterów we wszechświecie, dysponując pierścieniem mocy, którego promień potrafi przybrać dowolne kształty, ale nie zawsze tak było. W przededniu Blackest Night¸ Hal spisuje swoje wspomnienia, wracając pamięcią do chwil, kiedy był małym chłopcem uwielbiającym obserwować loty testowe swojego ojca. Niestety, jeden z nich zakończył się tragedią – i to na jego oczach. Pozbawiony rodzica chłopak staje się kłopotliwym dzieckiem, bez przerwy pakując w kolejne tarapaty i dając upust niemalże samobójczym skłonnościom, które pozostają z nim nawet kiedy dorasta i sam zostaje oblatywaczem. Wszystko zmienia się w dniu, kiedy Hal staje się świadkiem kolejne katastrofy, tym razem statku kosmicznego…

Całość mojej recenzji na portalu GWD: http://www.gothamwdeszczu.com.pl/blog/wkkdc-green-lantern-tajna-geneza/

POCZĄTKI ZIELONEJ PIERŚCIENIA MOCY

Każdy fan komiksu zna niejedną ekranizację opowieści obrazkowych, którą najchętniej by zapomniał. Green Lantern z 2011 roku zdecydowanie do nich należy, choć wraz z upływem czasu – jak i do wielu innych tego typu produkcji – zaczynam przekonywać się do niej coraz bardziej. Może dlatego, że już przywykłem do całości i doskonale wiem, czego...