Nie jest to książka o historii sztuki, nie o obrazach, nie o rzeźbach czy architekturze. To książka o ludziach, którzy te dzieła tworzyli. Pośrednio jako mecenasi i bezpośrednio jako artyści. Opowiada nie tyle o zmianach w percepcji sztuki, odchodzeniu od bizancjum i gotyku, ku nowemu odczytaniu starożytności, ile o osobach którzy te zmiany powodowali. Oczywiście, przez pryzmat ich dzieł, ale zawsze w centrum pozostawał człowiek, a nie, jak kiedyś złośliwie określił to pewien historyk "stópka Madonny wygięta w prawo" - które to twierdzenie wywołało dziką awanturę z moją opiekunką roku, a powinnam zauważyć, że studiowałam właśnie historię sztuki.
Tak więc, jeżeli ktoś poszukuje katalogu dzieł, ich chronologicznego porządku, wpływów i suchych faktów - pomylił adres. To opowieści, gawędy właśnie jakie można snuć wieczorami, niekoniecznie przy ognisku. Trochę własnych spostrzeżeń (z którymi można się zgadzać lub nie), sporo treści i masa ciekawostek. Opisywane postacie stają się w ustach Pani Fabiani żywymi osobami, dalekimi od spiżowych posągów w jakie zamienia je podręcznikowa historia.
Dla mnie to było kilka fantastycznych wieczorów, kiedy słuchałam opowieści o osobach i ich pracach, które już dobrze znam, a które odkrywałam na nowo.
Szczerze polecam.

Nie jest to książka o historii sztuki, nie o obrazach, nie o rzeźbach czy architekturze. To książka o ludziach, którzy te dzieła tworzyli. Pośrednio jako mecenasi i bezpośrednio jako artyści. Opowiada nie tyle o zmianach w percepcji sztuki, odchodzeniu od bizancjum i gotyku, ku nowemu odczytaniu starożytności, ile o osobach którzy te zmiany powodowali. Oczywiście, przez...