Friedrich Schlegel znany jest głównie jako jeden z najważniejszych poetów niemieckiego romantyzmu. Chociaż większość życia spędził na zgłębianiu językoznawstwa, interesował się również filozofią i kulturą wschodu. Urodzony w gorliwej, protestanckiej rodzinie, Schlegel w młodym wieku odrzucił postulaty chrześcijaństwa na rzecz ateizmu i indywidualizmu, poświęcając się całkowicie pracy literackiej. Dopiero w 1808 r. przeszedł na katolicyzm, co jednakże doszczętnie pogrzebało jego relacje z rodziną i przyjaciółmi. Rok później przeprowadził się do Austrii, gdzie pełnił funkcję dziennikarza i dyplomaty w służbie Klemensa von Metternicha.

W latach dwudziestych XIX wieku wygłaszał swoje wykłady filozoficzne, które uporządkowano i opublikowano w 1828 r. pt. „Vorlesungen einer Philosophie des Lebens". Pomimo że większość badaczy uważa go do dziś za idealistę, sam Schlegel stwierdził w książce, iż jest jednoznacznie spirytualistą, a z materializmem i idealizmem nie ma nic wspólnego. Filozofię Niemca charakteryzuję w lwiej części teocentryzm, bez którego autor książki nie napisałby ani jednej strony swojego dzieła. Według poety prawdy należy szukać i wyłącznie w objawieniach i Bogu, którym nauki przyrodnicze powinny ustępować w kontekście objaśniania świata.

Sam utwór w mojej opinii nie zasługuje na uznanie. Pomimo ciekawego wstępu, książka po pewnym czasie staję się nieznośnie toporna i monotematyczna. Główne postulaty można byłoby ziścić w o wiele bardziej przystępnej formie pozbawionej zbędnej paplaniny i licznych dygresji. Ponadto autor na przestrzeni stron nieustannie sobie przeczy, potrafiąc na jednej stronie zamieścić dwie zupełnie wykluczające się informacje. Najgorszą jednakże rzeczą w omawianej książce jest brak podstawowej wiedzy filozoficznej pisarza i ustawiczne wyciąganie przez niego faktów ze zwykłych przeświadczeń. Poeta przykładowo informuję czytelnika, iż Arystoteles tak naprawdę był idealistą, a ludzie w prehistorii niezaprzeczalnie byli silniejsi i inteligentniejsi od współczesnego człowieka. Na koniec sam tytuł utworu jedynie odgrywa rolę zwykłego haczyka, który ma za cel nic innego, jak uwiarygodnienie postulatów artysty, który wyraźnie się zagalopował.

Friedrich Schlegel znany jest głównie jako jeden z najważniejszych poetów niemieckiego romantyzmu. Chociaż większość życia spędził na zgłębianiu językoznawstwa, interesował się również filozofią i kulturą wschodu. Urodzony w gorliwej, protestanckiej rodzinie, Schlegel w młodym wieku odrzucił postulaty chrześcijaństwa na rzecz ateizmu i indywidualizmu, poświęcając się...