W porównaniu do pierwszej książki tego Autora - rewelacja!

"Zagubiony kosmonauta" był wydawniczym debiutem D. Kaldera, gdzie niekiedy zdarzały mu się przebłyski, lecz często też mnie irytował - może wynikało to właśnie z jego "młodzieńczej" werwy (a na pewno charakteru) oraz braku doświadczenia w pisarskim warsztacie. "Dziwne teleskopy" to zdecydowany awans Autora.

W książce widać przede wszystkim dojrzałość Kaldera, który z większym wdziękiem i subtelnością prowadzi swoje badania, lecz jednocześnie przez cały czas pozostaje w swym dekadencko-nihilistycznym, czasem nieco prześmiewczym, postrzeganiu świata (wydaje mnie się, że "Historia brzydoty" U. Eco przeczytałby w jeden wieczór ;) ). Jego zafascynowanie zacofaniem i brzydotą jest niesamowite, w dodatku inteligentne, a zarazem całkiem luźne spostrzeżenia i uwagi sprawiają, że stwierdzenie „Rosja to nie miejsce, tylko stan umysłu” nabiera całkiem realnego wydźwięku. Po lekturze tej książki dostrzegam pewne podobieństwo do Jacka Hugo-Badera, być może jest to opinia na wyrost, lecz bierze się ona właśnie ze wspomnianych postrzeżeń, a także sposobu przeżywania doświadczeń – w końcu ilu dziennikarzy czy pisarzy zdecydowałoby się na zejście w podziemia Moskwy z człowiekiem, z którym przez parę tygodni nie można dojść do porozumienia i który przyjmuje leki uspokajające, tylko po to, żeby prawie wywinąć orła w ściekach i fekaliach całej metropolii?

Ta książka jest przede wszystkim o ludziach – o osobach nieszablonowych, które balansują na granicy między tym, co dopuszczalne a zakazane, między wyczuciem a nietaktem, między szaleństwem a lekką dewiacją światopoglądową. Właśnie ta niekonwencjonalność fascynuje Kaldera – pragnie ją poznać, niczym św. Tomasz musi ją dotknąć i ujrzeć na własne oczy, by uwierzyć w jej istnienie. Nie jest to jednak moim zdaniem spowodowane chęcią zaspokojenia własnych żądz – w tym wszystkim jest także jakby poczucie misji opowiedzenia światu o tych ludziach, o tych dziwnych teleskopach właśnie, które inaczej postrzegają otaczającą nas rzeczywistość. Jeżeli doda się do tego jeszcze całe garście humoru (koniecznie przejrzyj cytaty!), otrzymamy pozycję naprawdę nietuzinkową i godną polecenia osobom o różnych zainteresowaniach, niekoniecznie z Rosją związanymi.

W porównaniu do pierwszej książki tego Autora - rewelacja!

"Zagubiony kosmonauta" był wydawniczym debiutem D. Kaldera, gdzie niekiedy zdarzały mu się przebłyski, lecz często też mnie irytował - może wynikało to właśnie z jego "młodzieńczej" werwy (a na pewno charakteru) oraz braku doświadczenia w pisarskim warsztacie. "Dziwne teleskopy" to zdecydowany awans Autora.

W...