Debiutancki zbiór wierszy podzielony na dwie części: "Wilki" i "Świerszcze". O ile w pierwszej z nich dochodzi przede wszystkim do głosu lęk przed dziką naturą człowieka, wobec której nie ostaną się nawet "ostatnie słowa" ("ostatnie, co ginie, tego wcale nie ma"), o tyle patronujące drugiej części "świerszcze" to zdecydowanie zwierzęta udomowione - oswojone/oswajane, a nawet i twórcze. Autorka porusza tu zarówno palące problemy współczesności ("Przesiedlenia", estetyzacja śmierci w "Narzędziach", wojna w "Orędziu do koników polnych"), jak i ukazuje szereg ontologicznych przygód, w tym kojarzącą się z twórczością Leśmiana "Historię snu", widok na niezapomniane "nieba gaszone do snu, białe niczym opłatek" w "Monografii nieba", duchowość zwierząt w "Zaświatach", czy "Krótki przegląd żywiołów" zakończony przepięknym:

"napisać o ziemi coś takiego
czego jeszcze nie wie sama o sobie
że może trawiąc nas do końca
wychodzi nam tylko naprzeciw

nic więcej nie umiem powiedzieć
o unicestwieniu
tym szczególnym rodzaju czułości"

Gorąco polecam!

Debiutancki zbiór wierszy podzielony na dwie części: "Wilki" i "Świerszcze". O ile w pierwszej z nich dochodzi przede wszystkim do głosu lęk przed dziką naturą człowieka, wobec której nie ostaną się nawet "ostatnie słowa" ("ostatnie, co ginie, tego wcale nie ma"), o tyle patronujące drugiej części "świerszcze" to zdecydowanie zwierzęta udomowione - oswojone/oswajane, a...