Na „Dzienniki rowerowe” natknąłem się dość przypadkowo w trakcie tegorocznej wakacyjnej wyprawy po województwie lubuskim. Ale ta przypadkowość miała wpływ na odbiór tej książki. Czasem na dany tytuł trzeba poczekać. Nazwisko: David Byrne - było mi doskonale znane choćby z muzyki Talking Heads, wiedziałem również o jego rowerowej pasji, natomiast nie miałem pojęcia, że w Polsce została wydana jego książka. Nie jest to dziennik w klasycznym tego słowa, raczej swoisty „kantor wymiany myśli i wrażeń” (że skorzystam z terminu autorstwa Pana Andrzeja Garczarka).
Mozaika obserwacji oraz przemyśleń poczynionych po wyprawach w różnych częściach świata. Rower jest tu raczej pretekstem do rozważań na temat komunikacji, rozwoju miast, ale także stereotypów, przenikaniu kultur, znaczeniu muzyki. Jest podobnie jak z dokonaniami Talking Heads, do których trzeba dorosnąć – w dorobku grupy są płyty i utwory wybitne, jak i niełatwe w odbiorze. Podobnie w książce, nie wszystkie rozdziały są lekkie i zajmujące. Najlepiej lektura wypada w przypadku rozdziałów poświęconych Manili, Buenos Aires oraz Australii. Opowieści ze Stanów Zjednoczonych mnie nie przekonały. Ale muszę przyznać, że jako całość przeczytałem z zaciekawieniem. „Dzienniki rowerowe” brzmią co najmniej jak album „Little Creatures.” Jest po prostu dobrze.

Na „Dzienniki rowerowe” natknąłem się dość przypadkowo w trakcie tegorocznej wakacyjnej wyprawy po województwie lubuskim. Ale ta przypadkowość miała wpływ na odbiór tej książki. Czasem na dany tytuł trzeba poczekać. Nazwisko: David Byrne - było mi doskonale znane choćby z muzyki Talking Heads, wiedziałem również o jego rowerowej pasji, natomiast nie miałem pojęcia, że w...