Przeczytałam „Dumę i uprzedzenie” drugi raz, wcześniej byłam jeszcze naiwną ucznenicą gimanjuzm, która niewiele pojmowała z wypowiedzi bohaterów. Teraz już w zupełności mogę uznać, że powieść mimo prostoty fabularnej jest arcywybitna. Jeśli są tu jakieś osoby, które oczekują od tej książki niesamowitych zwrotów akcji, to się ich nie doczekają – w końcu, jak to przystało na prostą prowincję z dziewiętnastego stulecia, życie ówczesnej damy ograniczało się wyłącznie do obiadów z sąsiadami, balów oraz... wzdychania do oficerów z miasteczka.

Bohaterowie niejednokrotnie mnie bawili, Austen czasami wyolbżymiała ich zachowania, ale dzięki temu powstała nam zacna satyra społeczna tamtych czasów. Pani Bennet wygrywa tutaj wszystko. Dzięki temu, jak Austen pisała, książka nie nudziła, a wręcz ciekawiła - mimo znajomości najważniejszych wydarzeń z fabuły z wcześniejszego odczytu i filmu, wiele szczegółów mnie zaskoczyło lub okazały się dla mnie bardziej zrozumiałe. Miło zobaczyć, jak w tamtych czasach rozmawiali ze sobą ludzie – rozmowa była wówczas wizytówką człowieka i nikt nie chciał zrobić z siebie głupca (no, chyba że było się taką panią Bennet...) Cóż mogę powiedzieć na zakończenie? Pan Darcy jest kwintesencją wszystkiego, co tylko może mi się podobać w mężczyznach.

Przeczytałam „Dumę i uprzedzenie” drugi raz, wcześniej byłam jeszcze naiwną ucznenicą gimanjuzm, która niewiele pojmowała z wypowiedzi bohaterów. Teraz już w zupełności mogę uznać, że powieść mimo prostoty fabularnej jest arcywybitna. Jeśli są tu jakieś osoby, które oczekują od tej książki niesamowitych zwrotów akcji, to się ich nie doczekają – w końcu, jak to przystało na...