Stereotypowe amerykańskie liceum. Wszystko, co wpadło Wam do głowy po przeczytaniu tych słów, jest z pewnością jakąś częścią "Duffa". Autorka wykorzystuje przewałkowany już miliard razy schemat historii miłosnej: niezbyt lubiana dziewczyna nagle zaczyna rozmawiać z "tym popularnym chłopakiem" (do którego oczywiście wzdycha cała szkoła). Już po pierwszym rozdziale mogłabym powiedzieć, jak ta książka się skończy. Nie było żadnego elementu zaskoczenia, ani niczego, co mogłoby wywołać w czytelniku większe emocje. Główna bohaterka, Bianca, jest niezbyt popularną dziewczyną, która zwykle trzyma się na uboczu. Z jednej strony podobała mi się jej pewność siebie i to, że nie przejmuje się opiniami innych, jednak było też wiele momentów, kiedy miałam ochotę nią potrząsnąć i uświadomić jej, jak nieracjonalnie się zachowuje. Relacja pomiędzy bohaterką, a Wesleyem, choć momentami była urocza, wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Chłopak kompletnie nie szanował Bianki i zachowywał się bezczelnie. Jego wredne komentarze przez większość czasu działały mi na nerwy. Chociaż Wesley czasami pokazywał swoją delikatniejszą stronę, zaraz znów wychodziło z niego chamstwo, przez co nie dało się go polubić. Oprócz tego, w książce wiele razy padają komentarze stereotypizujące różne grupy społeczne oraz twierdzenia typu "prawdziwy mężczyzna nie może słuchać Celine Dion" (jakby... serio?). Podsumowując, "Duff" to prosta książka, którą można przeczytać, kiedy potrzebujemy lekkiego, niewymagającego romansu. Myślę jednak, że nie warto mieć, co do niej wysokich oczekiwań.

Stereotypowe amerykańskie liceum. Wszystko, co wpadło Wam do głowy po przeczytaniu tych słów, jest z pewnością jakąś częścią "Duffa". Autorka wykorzystuje przewałkowany już miliard razy schemat historii miłosnej: niezbyt lubiana dziewczyna nagle zaczyna rozmawiać z "tym popularnym chłopakiem" (do którego oczywiście wzdycha cała szkoła). Już po pierwszym rozdziale mogłabym...