Kresy, II Rzeczpospolita, Dwudziestolecie międzywojenne czy Ziemiaństwo stały się całkiem modnymi hasłami. Można się dzisiaj naprawdę obłowić w różne pamiętniki, biografie, przewodniki czy książki historyczne, które zajmują się tą tematyką. Przez literaturę kresową przedziera się często jakaś specyficzna nostalgia. Tęsknota za ojczyzną, utrata domu w wyniku przemian ustrojowych, rodzinne dramaty. Losy autorów czy bohaterów były często mocno połączone z tymi utraconymi ziemiami.

Również i ja dałam się częściowo oczarować literaturze kresowej. Choć nic mnie z tamtymi terenami nie łączy, mam małą słabość do terenów Lwowa czy Wilna. Trzeba jednak przyznać, że dzięki tym licznym relacjom i wspomnieniom Kresy wschodnie mają w sobie coś magicznego. Nigdy nie połączyłabym tych terenów z nadprzyrodzonymi zjawiskami. Jednak… gdy przyjrzymy się bliżej Kresom, ich licznym zamkom czy pałacykom, w których przeważnie się roi od przeróżnych upiorów i zjaw, gdy poznamy nieco lepiej konkretne osobistości z dawnych wieków, gdy zagrzebiemy się w tych wszystkich spisanych wspomnieniach kresowian, to można się przekonać, że te wschodnie tereny w niczym nie odstają od innych nawiedzonych miejsc na świecie.

Pani Alicja Łukawska wykonała na ten temat niesamowitą pracę, nie ograniczając się jedynie do zwykłej wyliczanki zjaw. Autorka bardzo rozwinęła zakres swoich dociekań. Wzięła pod lupę pasujące do tematyki anomalne miejsca, tajemnicze kamienie o nieznanej mocy, magnetyzm zwierzęcy czy malarstwo transowe. Dzięki tej książce poznałam też lepiej kresowych mistyków, jasnowidzów, uzdrowicieli, znachorów, tajemniczych charakterników czy nawet wampirów. Autorka się jednak wyraźnie zdystansowała od owoców swoich poszukiwań. Sama pokreśliła, że czuła co prawda przed tego typu zjawiskami pewien respekt, ale jej zainteresowania były czysto teoretyczne. Rozumiem to podejście, gdyż jest dosyć podobne do mojego.

By zapoznać czytelnika z tak niesamowitymi motywami i postaciami, autorka przewertowała całą masę literatury… i to w przeróżnych językach. Bibliografia zrobiła na mnie naprawdę spore wrażenie i z całą pewnością przyda w trakcie szukania innych książek. „Duchy Kresów wschodnich” wyróżniały się nie tylko oryginalnym wyborem regionu, ale także piękną polszczyzną. Niezwykle umiejętnie połączono wydarzenia historyczne z zjawiskami paranormalnymi, przez co mogłam sobie przyswoić i odświeżyć wiele informacji bez odczuwania jakiegokolwiek znużenia. Tak dobrze i elegancko napisana książka zasłużyła jednak na nieco lepsze wydanie. Twarda okładka ze wstążką czytelniczą idealnie dopełniłaby całość.

Kresy, II Rzeczpospolita, Dwudziestolecie międzywojenne czy Ziemiaństwo stały się całkiem modnymi hasłami. Można się dzisiaj naprawdę obłowić w różne pamiętniki, biografie, przewodniki czy książki historyczne, które zajmują się tą tematyką. Przez literaturę kresową przedziera się często jakaś specyficzna nostalgia. Tęsknota za ojczyzną, utrata domu w wyniku przemian...