Przeczytałem kolejną książkę Katarzyny Janus „Dopóki będziemy kochać”. Autorka, podobnie jak w „Przystanku Toskania”, główną bohaterką uczyniła samotną kobietę, która dobrze radzi sobie w swoim zawodzie, ale przeżywa duże rozterki sercowe. Tym razem nie była to pielęgniarka, lecz dziennikarka. Na swej drodze spotkała kolejno trzech różnych mężczyzn, pozornie nie mających ze sobą nic wspólnego. Z pierwszym nie spała, z drugim spędziła tylko jedną romantyczną noc, co zaowocowało ciążą. Trzeci zaś udzielał jej pomocy w trudnym czasie po poronieniu. Potem sytuacja się odwróciła i to ona opiekowała się nim po tym, gdy najpierw miał wypadek, a potem pękł mu tętniak w głowie. Ostatecznie to on został jej wybrankiem. A co z dwoma poprzednimi? Powiem tylko tyle, że wszystkich trzech łączyła wspólna młodość, częściej durna niż dumna. Można rzec, że Anna była spoiwem, dzięki któremu spotkali się oni po latach w jednym miejscu. Dodam jeszcze, że również w tej książce widać fascynację autorki Włochami. Resztę niech sobie każdy przeczyta sam…

Przeczytałem kolejną książkę Katarzyny Janus „Dopóki będziemy kochać”. Autorka, podobnie jak w „Przystanku Toskania”, główną bohaterką uczyniła samotną kobietę, która dobrze radzi sobie w swoim zawodzie, ale przeżywa duże rozterki sercowe. Tym razem nie była to pielęgniarka, lecz dziennikarka. Na swej drodze spotkała kolejno trzech różnych mężczyzn, pozornie nie mających...