Garśc informacji, zwłąszcza te obserwacje, które kłocą się ze stereotypami byłaby zaiste przydatna, ale drażnił mnie stosunek autorki do tamtej rzeczywistości. Na pewno opis kłotni w urzędzie kiedy brali śłub był wątpliwą atrakcją. Od razu czytelnik zachodzi w głowe, jakie szanse na udany zwiazek ma ta para. Irytował mnie pompatyczny ton Hayato, jego wywyższanie sie, mędrkowanie i brak empatii. Z drugiej strony autrka widziała na co się pisze, dlaczego więc tyle narzeka, krytykuje i ośmiesza różne dziwne zwyczaje? jak sama przyznaje, nie zdołałA się wpasować w tamtejsza kulturę.
Zadziwiło mnie wiele elementów: powszechnie uważa się że dzieci sa dobrze wychowan, tymczasem przykłądy z życia Joanny jako niani pokazują,ze rozpieszczone bachory to norma. jak narzuca im rygor i utarty rozkłąd dnia, nagle stają się posłuszne.
Dowiedziałam się że Japończycy są przesądni, stosują przemoc w rodzinie, a japoński mąż chodzi do burdelu. Szef jest bogiem, nikt nie pomoże na ulicy komuś kto zasłabnie, ale gdy płonie twój dom, sąsiedzi przylecą na ratunek. Zawrotne koszty leczenia zębów, a efekt mizerny przy cudownym uzębieniu tubylkców. Szefowa Joanny Cayo okazała się alkoholiczką, a przerażająca sasiadka osobą psychicznie niezrównoważoną. Miałam wrażenie, że autorka szkaluje wszystk i wszystkich, męczący był też chaotyczny styl pisania. Można się obyc bez lektury tej książki.

Garśc informacji, zwłąszcza te obserwacje, które kłocą się ze stereotypami byłaby zaiste przydatna, ale drażnił mnie stosunek autorki do tamtej rzeczywistości. Na pewno opis kłotni w urzędzie kiedy brali śłub był wątpliwą atrakcją. Od razu czytelnik zachodzi w głowe, jakie szanse na udany zwiazek ma ta para. Irytował mnie pompatyczny ton Hayato, jego wywyższanie sie,...