DEVOURED PIĘĆSET LAT TEMU – Heleno – ogromne lustro przywołało ze ściany wschodniej. – Mam ci do pokazania coś niezmiernie ważnego. Helena poprawiła koronę na głowie i zadrwiła. – Naprawdę nie sądzę, bym musiała oglądać kolejnego, cholernego krasnoluda usychającego przy szklanej trumnie. – Nie o to chodzi. – Lustro błysnęło czerwienią ze zniecierpliwienia. – Chodź i zobacz. Helena zignorowała żądanie lustra i kontynuowała podziwianie widoku łąki, która pozornie z dnia na dzień zmieniła się z wysuszonego brązu w bujną zieleń. – Lustro, czy wiedziałeś, że dziewczyna kochała bieganie po wiosennej trawie? – Przetoczyła oczami. – Z ptakami irytująco świergoczącymi do niej. – Helena pomyślała, że przez to samo okno po raz pierwszy poczuła napad zazdrości – nienawiści. Nie, nie przez okno, przez lustro, zadecydowała. Owinęła się ciaśniej wokół klatki szalem lisa, by ochronić się przed lodowatym wiatrem.

DEVOURED PIĘĆSET LAT TEMU – Heleno – ogromne lustro przywołało ze ściany wschodniej. – Mam ci do pokazania coś niezmiernie ważnego. Hel...

Helena potrząsnęła głową i odwróciła się od okna. Spoczęła dłonią na zimnym, marmurowym parapecie. – Będę szczęśliwa mogąc brać udział w ślubie Królewny Śnieżki – oznajmiła. – I znam idealny prezent. – Podeszła z powrotem do ściany i przebiegła palcami po złoconej ramie lustra. – Będziesz należał do Królewny Śnieżki. – Moja królowo, ja należę do ciebie! – lustro zaprotestowało. Helena złapała szybkie spojrzenie kreatury, która mieszkała wewnątrz lustra, zanim pojawiło się jej własne odbicie. Drgnęła wiedząc, że długi, haczykowaty nos oskrzydlony zamglonymi oczami prawdopodobnie odwiedzi ją w dzisiejszym, nocnym koszmarze. – Cóż – Helena powiedziała do lustra – wiem, jak lubisz się mnie trzymać, ale nie musisz się martwić. Nie wątpię, że Królewna Śnieżka podda się twojemu urokowi tak szybko, jak ja. – Uśmiechnęła się. – Szczerze mówiąc, w tym momencie, perspektywa twojej skażonej duszy jest o wiele bardziej pociągająca, niż widzenie jej martwej.

Helena potrząsnęła głową i odwróciła się od okna. Spoczęła dłonią na zimnym, marmurowym parapecie. – Będę szczęśliwa mogąc brać udział w ś...

Lustro błysnęło w oczekiwaniu. W przeciwności do jego poprzednich właścicieli, Helena nigdy nie odgadła jego prawdziwej natury. Nigdy nie domyśliła się, że pozbyłoby się Królewny Śnieżki dawno temu, gdyby tylko zażyczyła sobie tego na głos. Helena zwinęła swoje dłonie w ciasne piłki. – Chciałabym, aby poczuł zawiść, która nawiedza mnie dzień i noc, pochłania tęsknota za tym, co mają inni. – Helena roześmiała się szaleńczo. – Chciałabym, by jego krewni i Królewna Śnieżka mogli czuć ten ogień w ich duszach Helena potrząsnęła głową i westchnęła ponownie. – W między czasie, sądzę, że krawcowa musi wyciąć mi nową suknię i zrobić mi jakieś buty. – Popatrzyła na lustro i uśmiechnęła się gorzko. – Mam nadzieję, że wniesiesz tyle samo radości w życie Królewny Śnieżki, którą wniosłeś w moje.

Lustro błysnęło w oczekiwaniu. W przeciwności do jego poprzednich właścicieli, Helena nigdy nie odgadła jego prawdziwej natury. Nigdy nie ...