Bardzo ciekawa książka.
Z jednej strony jest to naprawdę świetna reklama tego co robi autor -wszystko w tej książce jest dokładnie wyważone i przemyślane. Trochę biografii -pokazującej jak dzięki talentowi i ciężkiej pracy, oraz odrobinie szczęście -można osiągnąć wszystko o czym sie marzy. Trochę samokrytyki, ale nie za dużo. Trochę o rodzinie -z szacunkiem. Trochę cytatów i krótkie, bardzo krótkie przykłady pracy z psami.

Z drugiej strony , będąc świadomym i wielkiej krytyki i i równie wielkiego zachwytu Millanem nie da sie go zlekceważyć. Nie oglądałam jego filmów, tak strasznie krytykowanych, ale autentycznie jestem ciekawa jak dawał radę zapanować nad grupą psów np. na wspólnym spacerze czy treningu, poza filmem -bo wiadomo, że show ma swoje prawa i inaczej wygląda niż normalna praca z psami. Nie da sie przecież przez 40 minut filmu niczego z psem wypracować..

Z książki wynika, że jako młody chłopak miał jednocześnie, oprócz innych psów, 3 szpice, samojeda husky i malamuta, i chodził z nimi na dalekie spacery bez smyczy -a one nie oddalały sie. Potem zajmował sie jednocześnie np 10 kłopotliwymi psami, w tym pit bulami , amstafami-i dawał rade nie tylko nad nimi zapanować, ale i czegoś je nauczyć.
I nie były to jego psy, wychowywane przez niego od szczeniaka, ale obce, kłopotliwe psy, przyprowadzane do niego na ich ogarniecie.

Potem, mając już swoje centrum, brał kilka czy kilkanaście psów na spacer, a sam jechał na rolkach -nie jest to cos co widuje sie na co dzień. Ani nawet na filmikach szkoleniowych. Treserzy, behawioryści , którzy tak strasznie krytykują Millana przeważnie na filmikach maja jednego, czasem, rzadko, dwa psy - i to nie psy skupiają sie na nich, ale oni na psach.
Nie jest tak, ze jestem fanka Millana, ale zwyczajnie jestem ciekawa -jak on to robi.

W książce nic nie ma o przemocowych metodach wobec psów - a idea dominacji, której elementy sie przewijają, wcale nie oznacza dominacji w rozumienia Fishera ale raczej to , że w grupie kilkunastu psów to człowiek decyduje co i kiedy się robi, gdzie idzie i kiedy wraca.
Oczywiście teoria dominacji , w rozumieniu Fishera, jest bez sensu. Psy nie usiłują dominować ludzi. Ale, i to jest już kłótnia o słowa, tak naprawdę większość psów jest zdominowanych przez swoich ludzi -bo to ludzie decydują, kiedy pies je, kiedy i gdzie spaceruje, kiedy jest na smyczy, kiedy luzem, a nawet kiedy sika. Więc można sie kłócić, że to nie jest "dominacja" bo człowiek nie dominuje psa, ale nim np. zarządza. Ale, niezależnie od użytego słowa w obecnych czasach to człowiek decyduje o całym świecie psa. Człowiek wybiera jedzenie, pory karmienia i długość spacerów .

W książce niestety, chociaż jest to zrozumiałe, nie ma prostych metod na to jak zapanować na 10 wkurzonymi pit bulami, ani jak namówić kilkanaście psów, np szpiców , żeby szły za człowiekiem.
To co autor podkreśla -to to, ze trzeba z psem czy psami spędzać naprawdę dużo czasu, wchodzić w interakcje , lub czekać aż pies zechce wejść w interakcje -w zależności od psa, zapewniać im możliwość robienia tego co kochają psy -kopania, biegania, węszenia, przebywania wśród innych psów, robienia czegoś razem z człowiekiem.
Czyli rozwiązanie jest i nie jest łatwe - wymaga czasu i skupiania się na psach, autentycznego zaangażowania.

Bardzo ciekawa książka.
Z jednej strony jest to naprawdę świetna reklama tego co robi autor -wszystko w tej książce jest dokładnie wyważone i przemyślane. Trochę biografii -pokazującej jak dzięki talentowi i ciężkiej pracy, oraz odrobinie szczęście -można osiągnąć wszystko o czym sie marzy. Trochę samokrytyki, ale nie za dużo. Trochę o rodzinie -z szacunkiem. Trochę...