"Cukiereczek" Grzegorza Bartosa to kryminał napisany męskim językiem z męskiego punktu widzenia o męskich sprawach. Mimo to autor potrafił sprawić, że przeczytałam tę książkę niemal na jednym oddechu. Może to zasługa Radomia, miasta o złej sławie, bynajmniej w ogólnym odczuciu nieliterackiego, a jednak będącego niezwykłą inspiracją do osadzenia fabuły powieści właśnie w tym, a nie innym mieście. Głównym wątkiem powieści jest odnalezienie zaginionej kobiety przez policjanta po tak zwanych przejściach. Autor zadbał o zróżnicowanie wątków, bowiem przedstawia czytelnikowi środowisko nie tylko radomskiej policji i sportowców, ale także - pośrednio - przestępców, lekarzy i nauczycieli. To zróżnicowanie bez wątpienia uatrakcyjnia lekturę, a wynika jednoznacznie z sieci powiązań poszczególnych bohaterów powieści. Książka jest ciekawa, ale przysłowiowego ciśnienia nie podnosi. Zakończenie wydaje mi się nawet ckliwe, choć ukazane w męskim wydaniu, i trochę nawet nie pasuje do całości fabuły. Polecam lekturę tej powieści głównie ze względu na miasto, w którym toczy się akcja, (choć nie zgadzam się ze stwierdzeniem Bartosa, że Radom to "martwe miasto"), ponieważ autor zadbał o duży realizm, troskę o szczegół, w ujęciu historycznym i topograficznym, oraz prawdopodobieństwo zdarzeń. Poza tym Grzegorz Bartos to pisarz na arenie ogólnopolskiej wciąż mało znany, choć jego dorobek mógłby powiedzieć coś zgoła odmiennego.

"Cukiereczek" Grzegorza Bartosa to kryminał napisany męskim językiem z męskiego punktu widzenia o męskich sprawach. Mimo to autor potrafił sprawić, że przeczytałam tę książkę niemal na jednym oddechu. Może to zasługa Radomia, miasta o złej sławie, bynajmniej w ogólnym odczuciu nieliterackiego, a jednak będącego niezwykłą inspiracją do osadzenia fabuły powieści właśnie w...