Po Paczce radomskich i Twierdzy Radom przyszedł czas na Powroty. Zbiór opowiadań o wspólnej osnowie - moim mieście - Radomiu. Moim zdaniem wszyscy autorzy trzymają poziom i rzeczą czysto subiektywną jest, który z bohaterów, bardziej lub mniej realnych, przypadnie komuś do gustu. Piszę to z perspektywy zwykłego czytelnika a nie krytyka tudzież znawcy literatury. Najbardziej do gustu przypadli mi w tym zbiorze: Grażyna Jeromin-Gałuszka, Marcin Kępa , Ewa Podsiadły-Natorska. Ostatni autor - Krzysztof Żmudzin, nie wiem co chciał przekazać czytelnikowi w opowiadaniu "Rajzy" - w mojej opinii jest ono najsłabsze. Podsumowując, książkę mogę z czystym sumieniem polecić lokalnym patriotom i wszystkim, którzy lubią Radom. Jest to przekrój nie tyle przez miasto i jego historię, co przez ludzi w nim mieszkających. Są też nawiązania do czerwca '76 - mnie to akurat nie przeszkadza.

Po Paczce radomskich i Twierdzy Radom przyszedł czas na Powroty. Zbiór opowiadań o wspólnej osnowie - moim mieście - Radomiu. Moim zdaniem wszyscy autorzy trzymają poziom i rzeczą czysto subiektywną jest, który z bohaterów, bardziej lub mniej realnych, przypadnie komuś do gustu. Piszę to z perspektywy zwykłego czytelnika a nie krytyka tudzież znawcy literatury. Najbardziej...

Jest co czytać w tej antologii opowiadań, podmiotowo i przedmiotowo związanych z Radomiem. Historie, które się przytrafiają, w większości mogłyby się przytrafić wszędzie, ale zdarzyły się w Radomiu. Niektórzy sięgają do wspomnień, czasów dzieciństwa, liceum, odnoszą się do faktycznych zdarzeń historycznych. Sympatycznie czytało się opowiadanie wspominające lotników Żwirkę i Wigurę - jak pean licealistki, ale ta wiara!:)
Do gustu przypadł mi Bartos, Pestka i Sebastian Równy. Nieźle wypadli Jaromin - Gałuszka, Kępa, Litwinek. To sporo jak na kompletnie nieznane mi dotąd nazwiska.

Widać, że dobór autorów tej antologii nie jest przypadkowy. Podoba mi się pomysł i redakcja.

Jest co czytać w tej antologii opowiadań, podmiotowo i przedmiotowo związanych z Radomiem. Historie, które się przytrafiają, w większości mogłyby się przytrafić wszędzie, ale zdarzyły się w Radomiu. Niektórzy sięgają do wspomnień, czasów dzieciństwa, liceum, odnoszą się do faktycznych zdarzeń historycznych. Sympatycznie czytało się opowiadanie wspominające lotników Żwirkę i...

Przede wszystkim Kruszyński (choć to nie opowiadanie, ale fragment nowej powieści; to jednak jest świetny prozaik. A tytuł - "Piesza miłość" - majstersztyk!),potem Żmudzin i Równy; w tej kolejności. Bardzo dobrze czytało mi się Szczerka, ale z całą pewnością to, co napisał do zbioru "Powroty" nie jest opowiadaniem. Potem nic i Podsiadły-Natorska, a za nią Jeromin-Gałuszka (bezpretensjonalne, sympatyczne historyjki). Problem mam z Bartosem i Pestką. Formalnie, stylistycznie ich opowiadania są nieomal nienaganne, ale w warstwie fabularnej... Przez tekst Bartosa przebrnęłam z najwyższym trudem; kompletnie nie zainteresowała mnie opowiedziana przez niego historia. A fabuła u Pestki... Nie dość, że męczy Czerwiec '76, to jeszcze po linii najmniejszego oporu - schemat kat i ofiara. Kępa napisał nie opowiadanie, a jedną ze scen dramatu (znakomicie się czyta z podziałem na role),a Wlazło jedzie Chmielewską. Tekst Litwinek nie zasługuje nawet na wspomnienie. Powalił mnie szeregowy-poborowy, czyli 21-latek, który w 1932 roku mówi po rosyjsku. Sic! Bo jak - z rozbrajającą głupotą - twierdzi autorka, język zaborcy siedzi w ludziach. Z pewnością; zwłaszcza w tych, którzy w momencie, gdy zaborcy odeszli w siną dal, mieli 3 lata. "Molodiec" to dla niej "młodzieniec, chłopiec", chłop z podradomskiej wsi mówi raz małopolską gwarą, raz warszawską. Na "litewską" stylizację wypowiedzi Żwirki spuszczam zasłonę milczenia.

Przede wszystkim Kruszyński (choć to nie opowiadanie, ale fragment nowej powieści; to jednak jest świetny prozaik. A tytuł - "Piesza miłość" - majstersztyk!),potem Żmudzin i Równy; w tej kolejności. Bardzo dobrze czytało mi się Szczerka, ale z całą pewnością to, co napisał do zbioru "Powroty" nie jest opowiadaniem. Potem nic i Podsiadły-Natorska, a za nią Jeromin-Gałuszka...

„Powroty. Radom” to zbiór jedenastu opowiadań radomskich pisarzy.
Radom to moje miasto. Tu się urodziłam, tu pracuję. Z ogromną ciekawością sięgnęłam po tę antologię. Autorzy opowiadań są mi znani. W większości czytałam ich książki. Z kilkoma było to pierwsze spotkanie literackie. Muszę przyznać, że jestem zachwycona tymi krótkimi opowieściami o moim mieście. Każde z opowiadań jest inne, wydawałoby się odzwierciedlające twórczość danego autora. Jednak niektóre były dla mnie zaskakujące.
Czy wszystkie mnie urzekły? Prawie…
Po przeczytaniu całości większość byłam w stanie opowiedzieć.
Dwa, trzy muszę przeczytać ponownie. Każde z opowiadań dostarczyło mi odmiennych emocji. Niektóre większych, ale to już moja słodka tajemnica które.
"Powroty" to dla mnie spacer po Radomiu. Powrót do przeszłości, do mojego miasta, które zdarzało mi się fizycznie opuszczać. Jednak nigdy nie opuściłam.

„Powroty. Radom” to antologia opowiadań wydana z okazji 40. Radomskiej Wiosny Literackiej przez Miejską Bibliotekę Publiczną w Radomiu. GORĄCO POLECAM nie tylko Radomianom. Polecam wszystkim lubiącym czytać dobrą prozę.WARTO!

„Powroty. Radom” to zbiór jedenastu opowiadań radomskich pisarzy.
Radom to moje miasto. Tu się urodziłam, tu pracuję. Z ogromną ciekawością sięgnęłam po tę antologię. Autorzy opowiadań są mi znani. W większości czytałam ich książki. Z kilkoma było to pierwsze spotkanie literackie. Muszę przyznać, że jestem zachwycona tymi krótkimi opowieściami o moim mieście. Każde z...