Davian ma wiele zmartwień. Jeśli szybko nie opanuje sztuki władania Esencją, zostanie mu ona brutalnie odebrana. Ale jeśli zdradzi się z tym, jaką moc posiada, czeka go coś o wiele gorszego. Choć jeszcze o tym nie wie, „coś gorszego” już wisi nad nim i nad wszystkimi, którzy są mu bliscy. Kruszy się Bariera, chroniąca ich świat przed inwazją z Północy. Być może to właśnie od Daviana zależą losy świata. A być może wszystko, co wie, okaże się przemyślnym kłamstwem.

„Cień utraconego świata” to pierwszy tom „Trylogii Licaniusa”, debiut australijskiego pisarza Jamesa Islingtona, polecany czytelnikom przez samego Brandona Sandersona. W powieści można dostrzec wpływy nie tylko Sandersona, ale też Roberta Jordana i Patricka Rothfussa, ale raczej na zasadzie inspiracji niż ślepego naśladownictwa. Są tu młodzi bohaterowie, zdrady, spiski i tajemnice, magia i miecz, a nad tym wszystkim unosi się widmo zagłady – pozornie dość oczywiste elementy niemal każdej serii fantasy, ale u Islingtona zostały połączone w zupełnie nowy sposób. Akcja zaczyna się już od pierwszych stron, bez żmudnego wprowadzania w opisywany świat, dzięki czemu odkrywamy rządzące nim prawa i zasady stopniowo, nie tracąc zainteresowania.

W świecie stworzonym przez Islingtona na ludzi Obdarzonych magicznymi mocami nałożono surowe Nakazy, ograniczające ich poczynania. Mimo swoich zdolności przez wielu są nienawidzeni i pogardzani za nadużycia, których dawniej się dopuścili. Świat i system magiczny zostały doskonale skonstruowane: są tu Obdarzeni, Cienie, Nadzorcy i Rada, jest magia oparta na Esencji i kan, nawiedzone miasto, Armia Ślepców i brutalne morderstwa, a do tego elementy polityki, kłamstwa, zdrady i spiski. „Cień utraconego świata” ma niemal 900 stron, ale to jeszcze o niczym nie świadczy, w końcu mogłoby to być 900 stron opisów i rozterek uczuciowych niedojrzałych bohaterów. Ale nie tutaj. W tej książce po prostu ciągle coś się dzieje, akcja nie zwalnia, ale co chwilę przybiera nieprzewidziane obroty, co kilka stron pojawiają się kluczowe informacje, a bohaterowie okazują się nie tymi, za kogo ich uważaliśmy. I mimo wszystkich tych zwrotów i niespodzianek fabuła pozostaje spójna i logiczna. Na uwagę zasługują też doskonale wykreowani bohaterowie, bardzo różnorodni i tajemniczy: niemal każdy skrywa tu własne sekrety.

Powieść Islingtona jest naprawdę doskonale zbudowana, wciągająca i mimo pokaźnych rozmiarów pozbawiona dłużyzn. Może tylko emocje bohaterów wydają się niekiedy dość ubogie, zwłaszcza w obliczu największych tragedii. Nie zmienia to faktu, że Islington zawarł w jednej książce materiał, który innym pisarzom mógłby posłużyć na całą serię. Złożony system magiczny, złożony świat, złożone spiski i złożeni bohaterowie – rezultat robi duże wrażenie i zapewnia wiele godzin wciągającej lektury.

Agnieszka Kruk