Książka znana i.. no właśnie, jak to jest z tymi „Chłopami”? Dla mnie przez lata powieść ta kojarzyła się z trudnym językiem i rozwleczonymi opisami.. jakby ktoś nastoletniej Małgorzacie powiedział, że po trzydziestce będzie zaczytywać się w klasykach literatury i pokocha te wszystkie klimatyczne opisy, to by się po prostu roześmiała. A tak właśnie się stało. Ujrzałam w tych wszystkich starych książkach coś magicznego, co pochłania mnie bez reszty, gdy tylko zaczynam czytać jakieś starocie.
Chłopi, to niezwykła powieść przedstawiająca obraz polskiej wsi, gdzie życie toczy się w rytmie pór roku i jak to bywa w małej społeczności, rządzi się swoimi prawami. Reymont opisuje wszelkie radości i troski mieszkańców Lipiec, przeplatając je malowniczymi opisami przyrody, a wykreowane przez niego postacie dostarczają czytelnikowi cały wachlarz emocji.
To dramat w czterech aktach. Począwszy od burzliwej jesieni, w której zakończenie złamało mi serce po raz pierwszy, brnąc strudzenie przez srogą zimę i z nadzieją wyczekiwać wiosny, której koniec łamie serce po raz kolejny, by w końcu w skwerze lata zostać rozdartym emocjonalnie.
Emocje. Jest ich tu pod dostatkiem, bo każda z postaci dostarcza innych wrażeń. Obserwując relacje mieszkańców irytacja, żal i współczucie rzadko mieszały się z radością, bowiem opisywane szczęście jednych, dla drugich było solą w oku. Zagłębiając się w psychice bohaterów powieści i próbując zrozumieć ich niektóre zachowania można popaść w głęboką zadumę..
Rozpisywać się na temat fabuły i postaci nie będę, bo bez zdradzania szczegółów by się nie obyło. Jedne, co mogę zrobić, to zachęcić Was do poznania tej niesamowitej historii, która choć nie jest bez wad, bo Reymont zaliczył kilka wpadek, to naprawdę warto ją bliżej poznać, a poniższy cytat jest pięknym zwieńczeniem tej historii.

„Miłość przychodzi i odchodzi, a ziemia zostaje”.

Książka znana i.. no właśnie, jak to jest z tymi „Chłopami”? Dla mnie przez lata powieść ta kojarzyła się z trudnym językiem i rozwleczonymi opisami.. jakby ktoś nastoletniej Małgorzacie powiedział, że po trzydziestce będzie zaczytywać się w klasykach literatury i pokocha te wszystkie klimatyczne opisy, to by się po prostu roześmiała. A tak właśnie się stało. Ujrzałam w...