Lubię od czasu do czasu przeczytać książkę, która na pierwszy rzut oka wydaje się o niczym, a tak naprawdę między wierszami skrywa w sobie niejedną głęboką myśl. Kiedyś, lata temu, rzuciłabym taką książkę już po kilku stronach – teraz lubię się czasami pokołysać z bohaterami w nudnym rytmie zwykłej codzienności, żeby odczuć pewne uczucie… relaksu?

A po drugie, Ameryka Południowa to zdecydowanie ten kierunek literacki, w którym lubię się udać. Czuję się wtedy jak podróżnik bez biletu, nigdy nie wiem, co tak naprawdę zastanę po przewróceniu pierwszej strony. Ta południowoamerykańska część literackiego świata jest tak różna, że równie dobrze za rogiem może czaić się drugi Gabriel Garcia Marquez z najlepszych czasów lub na tyle naturalistyczna powieść, że odrzuci mnie już po dwudziestu stronach. Nazwisko Alejandra Zambry tak naprawdę nic mi nie mówiło. Może to źle, ale po nowych autorów lubię sięgać równie mocno, co po nowe miejsca. To znaczy, że nie mogłam się oprzeć.

Carla i Gonzalo byli niegdyś kochankami. Gdy po latach rozłąki ich drogi znów się zejdą, okaże się, że to gorące uczucie, które niegdyś im towarzyszyło, nigdy nie odeszło. Tym sposobem Gonzalo nie tylko odzyskuje swoją dawną miłość, ale także syna – Vincente jest synem Carli. Życie bohaterów toczy się powoli, od jednego dnia do następnego, na tle niespokojnej, wręcz upalnej atmosfery Chile. Gonzalo próbuje sprostać jednocześnie roli partnera, jak i ojca, choć wcześniej nigdy nawet nie myślał o podobnej wspólnocie. W jego marzeniach zawsze znajdował się w otoczeniu chilijskich poetów, a nie rodziny.

Zambra prowadzi nas za rękę przez lata życia tej patchworkowej rodziny. Czytelnik styka się nie tylko z ich marzeniami, ale i życiowymi porażkami, bólem. Pełno tu wiary i nadziei na lepsze jutro, choć świat widziany oczami bohaterów nie jest okrutny, zły i brudny. Gdzieś w tle majaczy niebezpieczeństwo, czytelnik podskórnie odczuwa niepokój, że już za chwilę coś się wydarzy. A to kolejny rodzinny kryzys, a to pogorszenie sytuacji politycznej. W tym świecie historycznie mrocznych czasów między bohaterami jest miejsce na miłość, uczucia i poezję. W tym kraju wyznającym zasadę maczyzmu nagle Zambra ukazuje nam czułość między ojczymem i pasierbem. Czułość pełną wrażliwości, przepełnioną emocjami, której tak często się mężczyznom odmawia.

Możecie mi powiedzieć, że jest to książka o niczym. Może i tak, ale jest to niezwykle czuła i prawdziwa książka o niczym. Miejscami przypominała mi, jak pierwszy raz sięgnęłam po Knausgarda. Miałam dokładnie to samo poczucie, że choć teoretycznie nie czytam o niczym ważnym, na następnej stronie nie czekają na mnie żadne skomplikowane zagadki, wybuchy czy pościgi, to i tak nie odłożę tej książki, aż nie dotrę do ostatniej strony. Bo ta powieść jest po prostu ludzka, a czasami i po taką pozycję trzeba sięgnąć.

Kinga Kolenda