Fajnie się czyta rozmowę Doroty Wellman z Andrzejem Pągowskim. Wartością dodaną są liczne zdjęcia. Artysta mówi trochę o życiu osobistym, ale przede wszystkim o procesie twórczym. Opowiada o polskiej szkole plakatu, o swoich nauczycielach i o tym, co najbardziej lubi w tworzeniu. Przypomina nam plakaty, które towarzyszyły sztuce teatralnej i filmowej oraz reklamie, a także działalności społecznej. Mówi o swoim pracoholizmie, o przyjaźniach i fascynacjach, ale też o samotności artysty. Przyznaje się do swoich wad i słabostek. Z rozmowy wyłania się wrażliwa osobowość mistrza, świadomego swej wartości, który z żelazną dyscypliną realizuje najdziksze artystyczne pomysły, jest nietuzinkowy i kocha ludzi. Na każdej stronie książki tekstowi towarzyszą zdjęcia, dostrzegamy upływ czasu i niezmienność ostrości postrzegania świata przez artystę, który na plakacie zaskakuje wieloznacznością i konceptem. Książkę zamykają opowieści niektórych przyjaciół Andrzeja Pągowskiego. Warto przeczytać tę opowieść o artyście, porządkującą naszą wiedzę o twórcach w czasach PRL-u, kiedy to polska sztuka plakatu rozkwitała, powstawały znakomite filmy i sztuki teatralne, mimo że cenzura niejednokrotnie dokuczała.

Fajnie się czyta rozmowę Doroty Wellman z Andrzejem Pągowskim. Wartością dodaną są liczne zdjęcia. Artysta mówi trochę o życiu osobistym, ale przede wszystkim o procesie twórczym. Opowiada o polskiej szkole plakatu, o swoich nauczycielach i o tym, co najbardziej lubi w tworzeniu. Przypomina nam plakaty, które towarzyszyły sztuce teatralnej i filmowej oraz reklamie, a także...