Miał dużą głowę, ogromną wyobraźnię i nieco mniej szczęścia, bo przyszło mu żyć w niespokojnych i nieprzyjaznych dla takich jak on czasach. Ale można przed strachem uciec do świata wyobraźni i tak właśnie robi Bruno, mały chłopiec który wyrósł na wybitnego pisarza. Historia napisana przez Nadię Terranovę nawiązuje do życiorysu Brunona Schulza i choć nie odtwarza jego losów z historyczną dokładnością, warto ją poznać. To oniryczna opowieść o wielkim pisarzu i jego naznaczonym tragizmem życiu, inspirowana jego twórczością.

Włosko-izraelski duet stworzył emocjonalną, poruszającą opowieść przypominającą baśń pełną niezwykłych wydarzeń i fantastycznych postaci. Podszytą lękiem i melancholią, poruszającą trudne tematy: wojny, przemijania, odmienności, z która muszą się zmierzyć autorki i czytelnicy. Autorki często nie mówią wprost (zarówno w warstwie tekstowej, jak i ilustracyjnej) o tragicznych wydarzeniach, pozostawiając domysły wyobraźni czytelników. O ile ten dorosły szybko je rozszyfruje, o tyle dziecko może potrzebować subtelnej podpowiedzi. Stąd też dobrym pomysłem jest wspólne czytanie.

Baśniowy klimat opowieści potęgują niezwykłe, sugestywne ilustracje Ofry Amit, dobrze wpisujące się w klimat schulzowskiej prozy. Stonowana kolorystyka, niekiedy groteskowe zniekształcenia i zdarzenia rozgrywające się na granicy rzeczywistości i marzenia sennego, są jak żywcem wyjęte z twórczości bohatera książki. Szara codzienność dzięki wyobraźni zmienia się w na poły fantastyczną rzeczywistość. Jest w tym nieco tajemniczym świecie drohobyckiego artysty miejsce na niezwykłość, ale i egzystencjalną pustkę. Bruno wydaje się skazany na przebywanie w świecie marzeń, a poza tym wciąż tęskni. Najbardziej chyba za tatą, który potrafił robić różne niesamowite rzeczy i pokazał mu, jak potężną bronią (albo tarczą) bywa wyobraźnia.

Senna narracja wiedzie czytelnika po świecie małego Bruna, drohobyckich ulicach i pozwala zajrzeć do umysłu pisarza. Tam zaś mieszka smutek, marzenia, pytania o sens życia, poczucie wyobcowania, nostalgia. I strach, niekiedy ulotny, innym razem przeszywający do szpiku kości. Bo życie Bruna zakończyło się nieoczekiwanie, za szybko i tak tragicznie przerwane. Dosłowny opis tego, co się stało zastąpiła piękna metafora. Sama autorka w ten właśnie sposób chciała opowiedzieć o śmierci drohobyckiego pisarza: nagła pustka, z której niespodziewanie wyrastają skrzydła.

To książka, która nawiązuje z czytelnikiem – zwłaszcza tym dziecięcym – dialog. Autorka porusza się po świecie Schulza z łatwością właściwą wielbicielom jego talentu, opowiada o jego życiu za pomocą symboli, niedopowiedzeń, taktownie. Trudna to opowieść, pięknie wydana, nie tylko dla dzieci, skłaniająca do refleksji. Może też stać się przyczynkiem do wspólnych rozmów na trudne tematy. Na pierwszy plan wysuwa się przemijanie, ale jest też mowa o inności, samotności. Włosko-izraelski duet pozwala, by w świat, w którym chłopiec dorasta i za którym jednocześnie tęskni, wnika także czytelnik. Takie było zresztą jedno z zamierzeń autorki: bez infantylności poruszyć temat przemijania i przedstawić go w sposób zrozumiały dzieciom. I smutne, i piękne, a przede wszystkim wzruszające. 

Magdalena Świtała