Książka nie należy do łatwych i błahych. Na jej treść składają się fragmenty pamiętników Janusza Korczaka przeplatające się z napisaną przez Adama Jaromira opowieścią dwunastoletniej Geni.
Dziewczynka prostymi słowami opowiada o życiu w Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka w geccie warszawskim.
O głodzie, innych dzieciach, o ich radościach, marzeniach ale również żalach i smutkach.
O dobrej pannie Esterce, chorobach, obawach i okropnościach II wojny światowej.
O tym jak Doktor i Jego współpracownicy wkładali wiele pracy i wysiłku w to, aby odizolować i uchronić bezbronne dzieci od koszmarów wojny i życia w geccie.

Szata graficzna książki stylizowana jest na stary i zużyty dziennik. Postacie są szkicowane ołówkiem, do tego pojawiają się wklejone kartki z kalendarza, fragmenty gazet, ogłoszeń, kartki na żywność, pocztówki.... realne, autentyczne, PRAWDZIWE.
Dominują kolory: szary, brązowy i czarny - barwy smutne i mroczne, tak jak mroczne były tamte czasy. Tylko od czasu pojawia się jakiś inny stonowany kolor jak kwiaty pelargonii, jakby miały one symbolizować nadzieję i wiarę w to, że mimo okropieństw i całego zła wojny, jest "światełko w tunelu" na to, że kiedyś będzie lepiej.

Książka nie należy do łatwych i błahych. Na jej treść składają się fragmenty pamiętników Janusza Korczaka przeplatające się z napisaną przez Adama Jaromira opowieścią dwunastoletniej Geni.
Dziewczynka prostymi słowami opowiada o życiu w Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka w geccie warszawskim.
O głodzie, innych dzieciach, o ich radościach, marzeniach ale również...

To książka, która przenosi czytelnika do getta i do Sierocińca na Krochmalnej. Forma graficzna stanowi integralną część tekstu.Obrazy są tu równie ważne jak słowa. Opisywane przedstawienie, a raczej przygotowania do niego rzeczywiście miały miejsce. Doktor Korczak i jedna z wychowawczyń postanowili w ten sposób choć na chwilę sprawić by dzieci zapomniały o koszmarze w jakim żyły.

To książka, która przenosi czytelnika do getta i do Sierocińca na Krochmalnej. Forma graficzna stanowi integralną część tekstu.Obrazy są tu równie ważne jak słowa. Opisywane przedstawienie, a raczej przygotowania do niego rzeczywiście miały miejsce. Doktor Korczak i jedna z wychowawczyń postanowili w ten sposób choć na chwilę sprawić by dzieci zapomniały o koszmarze w jakim...

"Ostatnie przedstawienie panny Esterki" to książka nietypowa właściwie pod każdym względem - formatu, grafiki czy formy pisanej. To lektura na jeden wieczór dla oczu, ale na długie miesiące dla umysłu. W pierwszym odruchu człowiek nawet nie potrafi określić swoich oczekiwań wobec niej, a potem...?
Przewracając kolejne strony, przypomniałam sobie wielu czytelników, którzy zaznaczają bliskie ich sercu cytaty kolorowymi karteczkami bądź podkreślają je delikatnie ołówkiem. Nie robiłam żadnej z tych rzeczy, a mimo tego miałam wrażenie, że zaznaczyłabym znaczną część tej książki. Poruszyła mnie w taki prosty, bardzo subtelny sposób, silnie oddziałując na moją wyobraźnię. Zmusiła mnie wręcz do zupełnego utożsamienia się z maleńkim, chudziutkim dzieckiem, którego codzienne życie opierające się na oglądaniu tablicy z wydzielanymi racjami żywnościowymi zmienia się diametralnie wraz z chwilą, kiedy dostaje swoją pierwszą rolę w przedstawieniu i jest KIMŚ. Ta książka stała się w moich oczach wielkim pokazem artyzmu - przez swoją poetycką treść i zdolność nadawania najdrobniejszemu słowu ogromnej wagi. Każda strona stanowiła dla mnie zbiór krótkich, pięknych sentencji uzupełnionych wymownymi obrazami.
Bardzo, bardzo polecam pod każdym względem. Aż mi przykro, że lektura jest taka króciuteńka, ale może na tym właśnie polega jej urok, może dzięki temu potrafi uwrażliwić każdego, kto tylko weźmie ją do ręki.

"Ostatnie przedstawienie panny Esterki" to książka nietypowa właściwie pod każdym względem - formatu, grafiki czy formy pisanej. To lektura na jeden wieczór dla oczu, ale na długie miesiące dla umysłu. W pierwszym odruchu człowiek nawet nie potrafi określić swoich oczekiwań wobec niej, a potem...?
Przewracając kolejne strony, przypomniałam sobie wielu czytelników, którzy...

„Ostatnie przedstawienie panny Esterki” Adama Jaromira to pięknie wydana, bogato ilustrowana opowieść o życiu dzieci i ich opiekunów w sierocińcu prowadzonym przez Janusza Korczaka, Stefanię Wilczyńską, czyli panią Stefę, oraz tytułową pannę Esterkę – Esterę Winogron, oddaną współpracownicę, która zginęła w ulicznej łapance.
Narratorką jest tu dwunastoletnia Genia, która z perspektywy dziecka opisuje codzienność w Domu Sierot i w warszawskim getcie. Najwięcej miejsca poświęca koleżankom i kolegom, opiekuńczemu Doktorowi i pannie Esterce, która rozświetla życie wiecznie głodnych maluchów, organizując wraz z nimi egzotyczne przedstawienie. Jak się później okazuje, było to ostatnie radosne wydarzenie w sierocińcu – trzy tygodnie później jego mieszkańcy i opiekunowie zostali wywiezieni do Treblinki.
Osobne miejsce w książce zajmują zapiski Janusza Korczaka, które prowadził podczas wojny w formie pamiętnika – uzupełniają one narrację Geni i na pewno bardzo wzbogacają treść.

Lektura tej opowieści jest niezwykle przejmująca, więc na pewno warto przeczytać ją wraz z dzieckiem. Po pierwsze – by nie czuło się nią przytłoczone i wstrząśnięte, po drugie – by wytłumaczyć mu wiele szczegółów związanych i z treścią, i z ilustracjami.
Na pewno nie jest to łatwe zadanie, ale warto się go podjąć, gdyż autor opowiada o tragicznych wydarzeniach w sposób przemyślany i dostosowany do najmłodszych odbiorców. Ta prostota na pewno jest jedną z największych zalet książki, jednak drastyczność opisywanych wydarzeń wymaga wyjaśnień, uzupełnień i opieki ze strony dorosłego. Może on przybrać tu rolę przewodnika po lekturze i wraz z dzieckiem zatrzymywać się na każdej stronie.

Warto to zrobić, gdyż albumowe wydanie „Ostatniego przedstawienia panny Esterki” nie jest tylko książką do czytania. Ogromną rolę odgrywają tutaj ilustracje autorstwa Gabrieli Cichowskiej. Wykonane są one różnymi technikami, najczęściej przypominają jednak kolaż. Całość utrzymana jest w ponurej tonacji – dominują barwy szare, brunatne, brązowe. Tylko od czasu do czasu pojawiają się żywsze kolory, gdy w życie dzieci wkracza pozytywna postać albo jakaś iskierka nadziei. A to zdarza się rzadko…
W ikonografii jest sporo symboliki, nad którą warto zatrzymać się podczas lektury. Oprócz rysunków wykonanych ręką ilustratorki mamy tu kopie dokumentów, fragmentów gazet i nazistowskich obwieszczeń. Pojawiają się też stylizowane kartki z kalendarza, które pokazują upływ czasu w opowieści.

Lektura tej książki na pewno nie jest lekka, łatwa i przyjemna, zarówno dla dorosłego, jak i dla dziecka. Warto jednak się z nią zmierzyć, bo jest wzruszająca, piękna i dająca wiele do myślenia. Małego odbiorcę może uczyć nie tylko historii, ale i empatii, szacunku dla drugiego człowieka oraz otwartości na świat, który nie zawsze przypomina kolorową bajkę.

„Ostatnie przedstawienie panny Esterki” Adama Jaromira to pięknie wydana, bogato ilustrowana opowieść o życiu dzieci i ich opiekunów w sierocińcu prowadzonym przez Janusza Korczaka, Stefanię Wilczyńską, czyli panią Stefę, oraz tytułową pannę Esterkę – Esterę Winogron, oddaną współpracownicę, która zginęła w ulicznej łapance.
Narratorką jest tu dwunastoletnia Genia, która z...

Wspaniała książka ukazująca życie w gettcie wraz z Korczakiem. Cudna...

Wspaniała książka ukazująca życie w gettcie wraz z Korczakiem. Cudna...