Czytana dzisiaj powieść Chinua Achebe „Boża strzała” sprzed pół wieku zyskuje dodatkowe, także pozaliterackie, walory. Powiedziałbym, że dzisiaj w dobie, jednak mimo wszystko - globalizacji zderzenie kultur czy wchłanienie jednej kultury przez drugą jest zjawiskiem chociaż w skutkach równie dramatycznym, to tak częstym i oczywistym, że nie wywołuje naszego protestu. Ba, jesteśmy skłonni uznać to za nieuchronne następstwo właśnie globalizacji.

Lecz w 1964 r., kiedy Achebe pisał swoją powieść, obrona tożsamości kultur kolonizowanych narodów nosiła ostry polityczny wydźwięk i była częścią wielkiej fali ruchów i wojen antykolonialnych.

Świat kultury plemienia Igbo, opisany przez Achbe, w kształcie opisanym w powieści, już dawno nie istnieje. Współczesna Nigeria jest częścią gospodarki światowej, a wierzenia czy mity, o których pisze Achebe, jeśli istnieją, to w jakiejś szczątkowej albo cepeliowskiej formie.

Dlatego powieść o walce kapłana Ezeulu o zrozumienie kultury białych najeźdźców, aby skuteczniej stawić opór kulturowej kolonizacji (bo o tym jest powieść „Boża strzała”), nabiera dzisiaj bardziej uniwersalnego charakteru. Jest opowieścią o nieuchronności przemijania, rozpadu, zastępowania jednej formy drugą. W czym bardzo przypomina największą chyba powieść Chinua Achebe „Wszystko rozpada się”. Jednocześnie jest też „Boża strzała” opowieścią o inności, obcości, o obronie tożsamości. A że Achebe pisze ładnie, w takim swoistym stylu afrykańskiego magicznego realizmu, lektura sprawa dużą radość i przyjemność.

Czytana dzisiaj powieść Chinua Achebe „Boża strzała” sprzed pół wieku zyskuje dodatkowe, także pozaliterackie, walory. Powiedziałbym, że dzisiaj w dobie, jednak mimo wszystko - globalizacji zderzenie kultur czy wchłanienie jednej kultury przez drugą jest zjawiskiem chociaż w skutkach równie dramatycznym, to tak częstym i oczywistym, że nie wywołuje naszego protestu. Ba,...