„Jako pierwszy całym światem władał Uranos. Poślubiwszy Ge, najpierw spłodził Briareusa, Kojosa i Gyesa…”. Tak się zaczyna „krótki kurs” mitologii greckiej bizantyńskiemu erudycie Focjuszowi (IX w.) znany jako Biblioteka, „książeczka gramatyka Apollodora”.

Zalicza się Bibliotekę do tzw. literatury mitograficznej, zbierającej i objaśniającej mity, jakkolwiek ona sama przedstawia wyłącznie ich treść, stanowiąc – co zapowiada pierwsze zdanie utworu – połączenie drzewa genealogicznego z kroniką zdobywania i używania władzy: bogów nad innymi bogami i ludźmi, królów nad poddanymi, mężczyzn nad kobietami, ojców nad dziećmi; impulsem może być duma, zuchwałość, miłość i pożądanie, pragnienie zemsty, posłuszeństwo lub nieposłuszeństwo wobec przeznaczenia.

Apollodor żył najprawdopodobniej ok. II w. n.e. Pisał prostym językiem, nie epatując uczoną erudycją. Kondensował fabuły, pomijając epizody uwiecznione w arcydziełach antycznej literatury, i łączył opowieści w jedną całość, porządkując je względem siebie chronologicznie.

Nie tłumaczył, dla kogo pisze ani jaki przyświeca mu cel. Biblioteka opowieści mitycznych z pewnością nie należała do prac specjalistycznych, stanowiła natomiast – i stanowi nadal – swoiste wprowadzenie do kultury, w której mit był wszechobecny, unaocznia zarówno różnorodność greckich „opowieści o bogach i herosach”, jak i analogie między poszczególnymi fabułami, postaciami, epizodami.

Przytoczony przez wspomnianego tu Focjusza epigram przekonuje czytelnika, by nie sięgał już do Homera ani tragików, bo zajrzawszy do Biblioteki, „znajdzie wszelką treść, jaką zawiera świat”. W rzeczywistości jest chyba tak, że lektura „książeczki Apollodora”, uzupełniając naszą znajomość mitologicznej faktografii, pozwala docenić przenikliwość, z jaką patrzyli na człowieka starożytni mistrzowie słowa, oraz artyzm, z jakim go portretowali.