W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta utrapienia” odważę się napisać, iż jest to fabuła zwyczajnie głupia (perypetie faceta słyszącego kody (piny) kart płatniczych), jednakowoż – co niebywałe w przypadku powieści i opowiadań – w tej prozie zupełnie nie chodzi o fabułę. Ta proza ukazuje, że dzięki słowom, dzięki ich głębi, dzięki namysłowi możliwemu dzięki pojęciom, życie każdego z nas może być pełne i bogate, bo to podmiot jest wszystkim i od niego zależy, ile cudowności zechce dostrzec w codzienności.

Jeżeli Jacek Dukaj ma rację i doświadczamy właśnie schyłku epoki pisma, jeżeli niedługo będziemy tylko bezrefleksyjnie doświadczać, zaiste, w pisarstwie Pilcha odnajdujemy mistrzowski akord świadczący o tym, że pismo tanio skóry nie sprzeda.

W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta...