Generalnie książka ciekawa, ale mam wrażenie, że trochę odbiegająca momentami od głównego tematu, czyli mózgu, chociaż z drugiej strony pod tematykę mózgową można podciągnąć cokolwiek, co związane z działalnością człowieka.
Zabrakło fact-checku ze strony edytora czy wydawnictwa PWN, co jednak jest dużym minusem, bo pan Vetulani wypowiada się o rzeczach, na których się nie zna i powiela błędne mniemania. Przykłady tychże oraz inne rzeczy, do których mam zastrzeżenia: o naukowczyni per „całkiem atrakcyjna” (co to ma do rzeczy?), powielanie błędnego przekonania, że kobiety mówią dużo więcej niż mężczyźni (nieprawda, były badania), aprobata dla idei haremu i coraz to młodszych partnerek seksualnych (hehe, no bo wiecie), przedstawianie picia wina jako zdrowe (brak dowodów), powtarzanie mitu o „samobójstwach” lemingów, o rzekomym obudzeniu się Piotra Skargi w trumnie, uważanie jedzenia ludzkiego mięsa za zdrowe, pornografii za mało szkodliwą, amfetaminy za fantastyczną, testowania kosmetyków na zwierzętach za dobrą praktykę, a na koniec jego zdaniem człowiek potrzebuje jeść mięso, bo jest… wszystkożerny. No litości. Wolałbym, żeby pan profesor skupił się na swojej działce, czyli neurobiologii, no ale cóż…

Generalnie książka ciekawa, ale mam wrażenie, że trochę odbiegająca momentami od głównego tematu, czyli mózgu, chociaż z drugiej strony pod tematykę mózgową można podciągnąć cokolwiek, co związane z działalnością człowieka.
Zabrakło fact-checku ze strony edytora czy wydawnictwa PWN, co jednak jest dużym minusem, bo pan Vetulani wypowiada się o rzeczach, na których się nie...