Gdy usłyszałam o tej książce, poczułam że znalazłam coś idealnego dla mnie - osoby od lat piszącej pamiętniki.

Lektura zapisków, prowadzonych przez autorkę -główną bohaterkę - przez ogromną część jej życia była interesującym doświadczeniem. Banalne, naiwne przemyślenia dorastającej nastolatki powoli zmieniają formę, dojrzewając wraz z pisarką. Łatwo powrócić myślami do dziecięcych lat (kiedy oczy kolegi z klasy lśniły jak powierzchnia jeziora osrebrzanego światłem księżyca - tak długo, dopóki nie okazało się, że nosi tornister za Aśką z drugiej "ce"), przypomnieć sobie własne miłosne rozterki i rozczarowania oraz ogromną pasję w odczuwaniu skrajnych emocji.

Początek książki bardzo mi się podobał, jednak wraz z upływem czasu i stron, lektura zaczęła mnie męczyć. Trudno mi jednoznacznie ocenić ten tytuł - czasem mnie zachwycał, momentami przytłaczał (przede wszystkim natłokiem negatywnych emocji). Zestawienie dziewczęcych marzeń z goryczą dorosłej kobiety w ostatniej części książki stanowi jej największą wartość, skłaniając do refleksji nad upływem czasu. Szkoda, że strony tego dziennika przeniknęła tak wielka ilość smutku - ale odnoszę wrażenie, że również z tego bólu czytelnik może wyciągnąć lekcję, starając się żyć tak, by w przyszłości nie żałować pogrzebanych marzeń.

Gdy usłyszałam o tej książce, poczułam że znalazłam coś idealnego dla mnie - osoby od lat piszącej pamiętniki.

Lektura zapisków, prowadzonych przez autorkę -główną bohaterkę - przez ogromną część jej życia była interesującym doświadczeniem. Banalne, naiwne przemyślenia dorastającej nastolatki powoli zmieniają formę, dojrzewając wraz z pisarką. Łatwo powrócić myślami do...