Tom trzeci był pierwotnie tomem czwartym. Ale nie ma to większego znaczenia dla fabuły. Tutaj już wyraźnie widać, że postacie ostatecznie okrzepły. Nie tylko główni bohaterowie ale i ich przyjaciele, zwłaszcza bard Kakofoniks, otrzymuje już swoją klasyczną postać.

Zyskujemy kolejną dawkę świetnych gagów, żartów sytuacyjnych i gry słownej. Twórcy korzystają z klasycznych zagrywek slap stickowych. Ale nie jest to taka sobie prosta lektura. Oprócz łacińskich przysłów, czerpania z kultury rzymskiej i celtyckiej, autorzy nawiązują również do ikon kultury XX wieku. Fajnie jest odkryć nawiązania do filmów. Zapewne Francuzi z lat 60' szybciej i więcej odkryją takich powiązań. Dzisiaj cieszy jak się samemu je rozszyfruje.

W tym tomie pojawia się sztandarowa kwestia Obeliksa: :Powariowali ci Rzymianie". Chociaż pamiętam jej wcześniejszą wersję z pierwszego tłumaczenia i brzmiała prościej i dosadniej: "Ale głupi ci Rzymianie". No nie wiem którą wolę bardziej. Mamy również źródło (nieszkodliwej, jak sam o niej mówi) manii Obeliksa, ku zbieraniu rzymskich hełmów. Zaczyna krystalizować się wątek piratów z jednookim hersztem i jednonogim "uczonym latynistą", który zawsze uraczy nas jakąś sentencją łacińską.

Fantastycznie jest patrzeć jak rozwija się ta seria.

Tom trzeci był pierwotnie tomem czwartym. Ale nie ma to większego znaczenia dla fabuły. Tutaj już wyraźnie widać, że postacie ostatecznie okrzepły. Nie tylko główni bohaterowie ale i ich przyjaciele, zwłaszcza bard Kakofoniks, otrzymuje już swoją klasyczną postać.

Zyskujemy kolejną dawkę świetnych gagów, żartów sytuacyjnych i gry słownej. Twórcy korzystają z klasycznych...